Ελεύθερος Τύπος - Κυριακή 24/02/2013

Έθνος - Σάββατο 23/02/2013

Ελευθεροτυπία - Κυριακή 24/02/2013

Οι ταινίες της εβδομάδας από Πέμπτη 21/02/2013

«Zero Dark Τhirty» (ΗΠΑ, 2012) της Κάθριν Μπίγκελοου, με τους Τζέσικα Τσαστέιν, Τζέιμς Γκαντολφίνι, Τζέισον Κλαρκ, Μαρκ Στρονγκ.

«Κάντε τη δουλειά σας! Φέρτε μου ανθρώπους να σκοτώσω!». Η διαταγή του επιτελικού στελέχους της CIA (Μαρκ Στρονγκ) προς την ομάδα των πρακτόρων με την αποστολή της ανεύρεσης και δολοφονίας του Οσάμα μπιν Λάντεν ακούγεται περί τα μέσα περίπου της ταινίας «Zero Dark Thirty». Ως τότε, ο θεατής θα έχει πάρει μια ισχυρότατη δόση από τις ενέργειες της υπηρεσίας που, όπως ο επιτελικός επισημαίνει, ελάχιστα αποτελέσματα έχει αποφέρει.

Πολύς ο θόρυβος αλλά μηδέν το αποτέλεσμα. Ή σχεδόν μηδέν γιατί η τύχη ήταν που τελικά έδωσε τη λύση. Ομως κατά βάθος ένα μεγάλο μέρος αυτής της υπερβολικά μεγάλης σε διάρκεια ταινίας μας λέει πόσο... αναποτελεσματικά λειτούργησε η CIA στην πολυετή προσπάθειά της ως προς τη διάσπαση του κυκλώματος της τρομοκρατίας για την ανεύρεση του ηγέτη της Αλ Κάιντα.

Σε αυτή την αναποτελεσματικότητα άλλωστε οφείλει την ύπαρξή της η ταινία. Η ώρα περνά μέσα από διάφορα «στολίδια». Απάνθρωπα βασανιστήρια, πολυήμερες καταπιεστικές ανακρίσεις υπόπτων αλλά και τα τραγικά λάθη των επιχειρήσεων της CIA σε διάφορα σημεία της Μέσης Ανατολής (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ισλαμαμπάντ κ.α.). Το μάτι της Κάθριν Μπίγκελοου είναι μια γυναίκα πράκτορας (Τζέσικα Τσαστέιν) που έχει τη φήμη της «killer». Μέσα από το δικό της ταξίδι μαθαίνουμε τα πάντα. Ολα τα λάθη.

Για να καταλάβετε, μόνον και μόνον η εισαγωγή της ταινίας, η ανάκριση ενός υπόπτου από έναν πράκτορα της CIA (Τζέισον Κλαρκ) διαρκεί περί τα... 20'. Ο πράκτορας δέρνει, κρεμάει και ξεφτιλίζει τον ύποπτο όταν εκείνος τρομαγμένος, αφοδεύει πάνω του. Συχνά καταφεύγει στο δημοφιλές βασανιστήριο του water boarding όπου η ανάσα του ανακρινόμενου κόβεται ενώ δέχεται νερό στο στόμα έχοντας το πρόσωπό του καλυμμένο με πετσέτα. «Είσαι cool που αντέχεις» του λέει κάποια στιγμή ο ανακριτής. «Αλλά στο τέλος όλοι σπάνε. Είναι θέμα βιολογίας». Είναι τόσο εξαντλητική η σκηνή που τελικά νιώθεις ότι ανακρίνουν εσένα.

Το γεγονός ότι το «Zero Dark Thirty» είναι η πρώτη αμερικανική ταινία που αναφέρεται στο παρασκήνιο αλλά και στο προσκήνιο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας με απίστευτη ωμότητα και χωρίς να μασά τα λόγια της, ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους ενόχλησε ως και τον Λευκό Οίκο. Στα τέλη της περασμένης χρονιάς η αμερικανική κυβέρνηση ανέθεσε σε ειδική επιτροπή έρευνα που αφορούσε τη σχέση της ταινίας με την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών. Η πιθανότητα διαρροής από τη CIA προς την Μπίγκελοου και τον σεναριογράφο της, Μαρκ Μπόαλ, άκρως απόρρητων πληροφοριών δεν αποκλείεται.

Η Μπίγκελοου είναι η πρώτη γυναίκα στην ιστορία του κινηματογράφου που απέσπασε το Οσκαρ σκηνοθεσίας για την εξίσου πολιτική ταινία «The hurt locker», όπου σεναριογράφος ήταν και πάλι ο Μπόαλ. Ενώ όμως στο «The hurt locker» οι αμερικανοί στρατιώτες που αντιμετώπιζαν τον αληθινό κόσμο του Ιράκ απενεργοποιώντας βόμβες στη Βαγδάτη ήταν ήρωες μυθοπλασίας, το «Zero Dark Thirty», στου οποίου τους τίτλους αρχής της ταινίας διαβάζουμε το πρωτοφανές ότι η ιστορία της είναι βασισμένη «σε μαρτυρίες πραγματικών γεγονότων από πρώτο χέρι» (firsthand accounts of actual events), μοιάζει με συνδυασμό μυθοπλασίας - ερευνητικής δημοσιογραφίας, χωρίς τελικά ούτε ακριβώς φαντασία να είναι ούτε όμως και ντοκυμαντέρ. Και ίσως αυτό ακριβώς να είναι το μεγαλύτερό του κινηματογραφικό χάρισμα.

«O έρωτας της βασίλισσας» («En kongelig affaere»/ Royal affair», Δανία, 2012) του Νικολάι Αρσέλ, με τους Μαντς Μίκελσεν, Αλίσια Βικάντερ, Μικέλ Μπόε Φόλσγκαρντ.

Μια σχέση φιλίας, μια προδοσία, ένας παράνομος έρωτας και το νοσηρό πολιτικό παρασκήνιο μιας σκληρής εποχής για τη Δανία του 18ου αιώνα αναμειγνύονται στο μίξερ της τελευταίας ταινίας του ελληνικής καταγωγής (από την πλευρά της μητέρας του) δανού σκηνοθέτη Νικολάι Αρσελ, η οποία ήταν υποψήφια για τη Χρυσή Αρκτο στο περσινό Φεστιβάλ Βερολίνου και είναι υποψήφια για το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στα Οσκαρ που θα δοθούν την ερχόμενη Κυριακή.

Στην καρδιά της ιστορίας που είναι αληθινή (το βιβλίο του Μποντίλ Στέενσεν Λεθ διδάσκεται στα σχολεία της Δανίας) βρίσκεται ένα παράξενο ερωτικό τρίγωνο: ο βασιλιάς της Δανίας, η σύζυγός του, προερχόμενη από άλλη χώρα και ένας γιατρός μετανάστης που βρίσκεται στην αυλή τους υπηρετώντας με διαφορετικό τρόπο τον καθένα. Ο γιατρός έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του βασιλιά αλλά και την καρδιά της βασίλισσας που είναι η ερωμένη του.

Μέσα από αυτή την ιστορία των τριών αυτών ανθρώπων ο Αρσέλ (συν-σεναριογράφος του θρίλερ «Το κορίτσι με το τατουάζ») δομεί την ιστορία, που αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω του διαφορετικού χαρακτήρα του κάθε προσώπου. Ο γιατρός (Μαντς Μίκελσεν) προσπαθεί να διατηρήσει σε ισορροπίες περπατώντας διαρκώς σε τεντωμένο σχοινί. Η βασίλισσα (Αλίσια Βικάντερ) αδυνατεί να κρύψει το πάθος της και νιώθεις ότι λειτουργεί αυτοκαταστροφικά. Και όσο για τον βασιλιά που υποδύεται ο πρωτοεμφανιζόμενος νεαρός ηθοποιός Μικέλ Μπόε Φόλσγκαρντ σε μια αβανταδόρικη  ερμηνεία που κυριαρχεί με άνεση των υπολοίπων, αυτός είναι τόσο παρορμητικός σε όλα που ποτέ δεν μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς έχει στο μυαλό του. Την ώρα που δείχνει εξαρτημένος από τον γιατρό, τον οποίο έχει επιλέξει ως σύμβουλό του, μπορεί να τον στείλει στον Καιάδα. Διόλου τυχαία το πιο αξιομνημόνευτο κομμάτι της ταινίας είναι η «μεταμόρφωση» του βασιλιά που χάρη στη βοήθεια και στην εκπαίδευση του γιατρού, από κακομαθημένο, άξεστο νιάνιαρο ανδρώνεται και αποκτά ώριμη ματιά και σκέψη .

Παράλληλα, η ταινία κινείται ευέλικτα σε ένα ακόμη ταμπλό, το πολιτικό παρασκήνιο και τις ίντριγκες που λαμβάνουν χώρα μέσα στο παλάτι με τους παρατρεχάμενους που προσπαθούν να διαβάλουν στον βασιλιά τον γιατρό για τα δικά τους συμφέροντα. Η ειρωνεία, που προσδίδει στην ταινία έναν αέρα επικαιρότητας, είναι ότι ο πιο καταπονημένος ήρωας της ιστορίας δεν είναι άλλος από τον ταλαιπωρημένο μετανάστη γιατρό που βρίσκεται στο έλεος και είναι... Γερμανός.

«Λόρενς για πάντα» («Lawrence anyways», Καναδάς, 2012) του Ξαβιέ Ντολάν, με τους Μελβίλ Πουπό, Ναταλί Μπέι, Σουζάν Κλεμάν.

Τι κάνεις όταν νιώθεις ότι η ζωή σου «δεν είναι αληθινή;» Οταν νιώθεις ότι δεν δείχνεις αυτό που πραγματικά είσαι; Οταν αισθάνεσαι άσχημα με το σώμα - και κυρίως με την ψυχή σου; Δύο είναι οι απαντήσεις. Ή αλλάζεις, ή όχι. Ή συμβιβάζεσαι με τον καθωσπρεπισμό και δεν βγάζεις άχνα, ή κάνεις την επανάστασή σου και όποιο θέλει ας είναι το τίμημα.

Αυτήν ακριβώς την οδό αποφασίζει να ακολουθήσει με γενναιότητα ο νεαρός ήρωας της τελευταίας ταινίας του 23χρονου καναδού σκηνοθέτη Ξαβιέ Ντολάν. Είναι ένας καθηγητής που δεν νιώθει άνετα με τον εαυτό του γιατί αυτό που πραγματικά θέλει είναι να ντύνεται και να βάφεται σαν γυναίκα. Ηρθε η ώρα να το κάνει.

Να όμως που όταν ο καθηγητής εμφανίζεται στο σχολείο με γυναικεία εμφάνιση, η πραγματικότητα στην οποία είναι αναγκασμένος να προσγειωθεί είναι κυριολεκτικά δυσβάσταχτη. Και βεβαίως όχι μόνον στο σχολείο. «Είναι μια επανάσταση» λέει στον φίλο του τον καθηγητή, πιο πολύ για να το ακούσει ο ίδιος. Και όπως συμβαίνει σε όλες τις επαναστάσεις, έτσι και σε αυτήν, το αίμα θα χυθεί. Τσακωμός στο μπαρ. Τον σπάνε στο ξύλο.  

Μόνον ένας ομοφυλόφιλος θα μπορούσε να μπει τόσο βαθιά μέσα στον ψυχισμό αυτού του καθηγητή που υποδύεται έξοχα ο Μελβίλ Πουπό. Η ομοφυλοφιλία του σκηνοθέτη Ξαβιέ Ντολάν έχει παίξει τεράστιο ρόλο στην κινηματογραφική καταξίωσή του μέσα από την ταινία «Σκότωσα τη μητέρα μου», την ταινία-έκπληξη του 2009, την οποία γύρισε μόλις στα 19 του. Από τότε η πορεία του είναι ανοδική.

Η μάνα παίζει και σε αυτήν τη ταινία σημαντικό ρόλο και η Ναταλί Μπέι που την υποδύεται δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία. Οπως πάντα, έτσι και τώρα είναι αδιάφορη και ψυχρή προς το παιδί της, δεν αντιδρά καθόλου όταν το βλέπει εξαθλιωμένο. «Ανέκεθαν ντυνόσουν περίεργα, ακόμα και ως παιδί» του λέει. Ομως το πιο ενδιαφέρον πρόσωπο της ταινίας είναι η κοπέλα του ήρωα, η καταπληκτική Σουζάν Κλεμάν, μια εκρηκτική παρουσία που κυριαρχεί στην οθόνη ενώ προσπαθεί να βάλει σε τάξη τα συναισθήματά της μετά την αποκάλυψη του φίλου της.

Αν και φλύαρη σε ορισμένα σημεία (η διάρκειά της στα 168 λεπτά είναι υπερβολικά μεγάλη), η ταινία χωρίς ποτέ να καταφεύγει στο γκροτέσκο λέει με ειλικρίνεια ότι η... ειλικρίνεια είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα στον κόσμο και ότι ορισμένες φορές απαιτεί τεράστια αποθέματα πείσματος και θάρρους για να επιβληθεί. 

«Μαθήματα ενηλικίωσης» («The sessions», ΗΠΑ, 2012) του Μπεν Λιούιν, με τους Τζον Χόουκς, Ελεν Χαντ , Γουίλιαμ Μέισι.

«Βρίσκομαι πάντα στη μέση των πραγμάτων» παραπονιέται ο Μαρκ (Τζον Χόουκς), ένας 38χρονος που από τον λαιμό και κάτω είναι παραπληγικός με μεταλλικό πνεύμονα και το μόνο που ονειρεύεται είναι κάποια στιγμή στη ζωή του να αγγίξει και να νιώσει, να απολαύσει τη χαρά του σεξ (ακούμε τις σκέψεις του μέσα από την off αφήγηση του Χόουκς, μια ένρινη φωνή με έντονη βοστωνέζικη προφορά, ελαφρώς ενοχλητική).

Η απόφασή του να γευτεί έστω και καθυστερημένα αυτή τη χαρά υλοποιείται όταν δέχεται να λάβει μέρος σε ένα ρεπορτάζ για τη σεξουαλική ζωή των σωματικά αναπήρων, γεγονός που τελικά θα τον φέρει σε επαφή με τη Σέριλ, μια θεραπεύτρια-πρακτικό του σεξ (Ελεν Χαντ).

Η σχέση των δύο αυτών ανθρώπων ορίζει την εξέλιξη της ιστορίας αλλά και την πορεία μιας ταινίας που χωρίς ποτέ να απογειώνεται σε κάτι αξέχαστο, καταλήγει σε ένα αξιοπρεπές, συμπαθητικό αποτέλεσμα. Πολλά βοηθούν σε αυτό γιατί - στ' αλήθεια τώρα - το να βλέπεις επί δύο ολόκληρες ώρες τον πρωταγωνιστή μιας ταινίας «κολλημένο» στο κρεβάτι επειδή δεν μπορεί να κινηθεί δεν είναι και το ευκολότερο θέαμα στον κόσμο.

Το γεγονός ότι η θεραπεύτρια έχει οικογένεια με τα δικά της θέματα (άνεργος σύζυγος που παρουσιάζεται ως φιλόσοφος, έφηβος γιος που δεν την αποκαλέι ποτέ μαμά) προσθέτει μια ιδιαιτερότητα  στο όλο εγχείρημα. Οι πιο ευχάριστες σκηνές πάντως είναι εκείνες στις οποίες ο παραπληγικός εξομολογείται στον ιερέα της περιοχής του (Γουίλιαμ Μέισι) που τον αντιλαμβάνεται καλύτερα από όλους. 

to vima

Το νέο Playstation παίζει στο Μανχάταν

 Είναι γεγονός! Το νέο Playstation 4 έρχεται. Με μια εκδήλωση που άγγιξε σε διάρκεια τις δυο ώρες, η Sony παρουσίασε το όραμά της για τη μετεξέλιξη του gaming, με βασικούς πυλώνες την απλότητα, την αμεσότητα, την κοινωνική δικτύωση, την προσωποποίηση -μέσω της πρόβλεψης του παρεχόμενου περιεχομένου με βάση τις προτιμήσεις του χρήστη και τέλος τη δυνατότητα το παιχνίδι να συνεχίζεται παντού και πάντα μέσω cloud.

Μαζί με το νέο Playstation, έρχεται και το νέο Dual Shock χειριστήριο, το οποίο δανείζεται λειτουργίες και δυνατότητες από το PS Vita (τη φορητή παιχνιδομηχανή της Sony και πλέον ισότιμο μέλος του νέου οικοσυστήματος), όπως η επιφάνεια αφής. Επίσης τη διαφορά κάνει το πλήκτρο «share», με το οποίο ο παίκτης θα μπορεί πλέον να μοιράζεται άμεσα το περιεχόμενο του παιχνιδιού του. Οπως και το να ζητά online βοήθεια από τους φίλους του, που θα μπορούν να πάρουν στα χέρια τους την κατάσταση όταν το παιχνίδι δυσκολεύει και να τον βγάλουν από το... αδιέξοδο!

Ακόμη, το Playstation (4) αποκτά ένα νέο σύστημα από κάμερες (τύπου kinect), το οποίο θα ανιχνεύει με μεγαλύτερη ακρίβεια τη θέση του παίκτη στον χώρο, συνεργαζόμενο με το νέο χειριστήριο, σε εξέλιξη τη λογικής που γνωρίσαμε με το Move. Η πρώτη, γενική εντύπωση είναι ότι η Sony εξελίσσει το Playstation, από μια εξαιρετική παιχνιδομηχανή σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα οικιακής ψυχαγωγίας.

Βέβαια, κονσόλα δεν είδαμε, τιμή δεν ανακοινώθηκε και το πως θα μοιάζει το νέο Playstation η Sony το κράτησε για κάποια άλλη εκδήλωση μέσα στους επόμενους μήνες. Τα αποκαλυπτήρια ίσως να γίνουν στην E3 του Λος Άντζελες, ωστόσο ένα είναι σίγουρο: Το Playstation 4 θα βγει στην αγορά στο τέλος του χρόνου, ενόψει της εορταστικής περιόδου και εκατομμύρια (μικρά και μεγάλα) παιδιά γράφουν από τώρα γράμμα στον Αη Βασίλη με το τι θέλουν να βρουν κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο...

Λίγο νωρίτερα:

Η Sony κάλεσε στη Νέα Υόρκη στελέχη της βιομηχανίας και δημοσιογράφους από ολόκληρο τον κόσμο για το «Playstation  Μeeting 2013» στο εντυπωσιακό Hammerstein Manhattan Center, λίγα τετράγωνα από την καρδιά του Μπρόντγουεϊ.

Ακολουθώντας τις προσταγές του μάρκετινγκ και θέλοντας, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με όλες τις μεγάλες ανακοινώσεις στον χώρο, να ανεβάσει την ένταση γύρω από την αποψινή εκδήλωση, η Sony άρχισε τις προηγούμενες ημέρες τις διαρροές με το σταγονόμετρο...  Αν και προσπάθησε να κρατήσει μέχρι πριν από μερικές ώρες μυστικό ακόμα και το ακριβές «που» και «πότε», βίντεο με αναδρομή στα 19 χρόνια της ιστορίας (το πρώτο Playstation παρουσιάστηκε τον Δεκέμβριο του 1994 στην Ιαπωνία) και τις τρεις μέχρι σήμερα βασικές εκδόσεις του -χωρίς να υπολογίζονται τα κατά καιρούς ενδιάμεσα face lifts- άρχισαν να βγαίνουν ένα-ένα online, προϊδεάζοντας για αυτό που ακολουθεί.

 

Live stream by Ustream

Έτσι, αυτό που νιαουρίζει στις στέγες των ουρανοξυστών του Μανχάταν, εκτός από την Catwoman, δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από τη νέα έκδοση της παιχνιδοκονσόλας με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία του gaming. Αυτή που σήμερα αποτελεί βασικό πυλώνα ανάπτυξης για την ιαπωνική εταιρεία και ουσιαστικά το κυρίως όχημα για την προώθηση του πλούσιου περιεχομένου της.

Γιατί εκτός από τα παιχνίδια, η Sony -μέσω πολυδάπανων εξαγορών στον χώρο του θεάματος- έχει αποκτήσει την τελευταία δεκαετία ένα σημαντικό κατάλογο με ταινίες και μουσική.  Επίσης, επενδύει σε αποκλειστικές συνεργασίες και πολυδάπανες παραγωγές –όπως πρόσφατα μέσω της Sony Pictures σε μια δεύτερη ταινία για τη ζωή του Στιβ Τζομπς, αυτή από την επίσημη βιογραφία του, με σεναριογράφο τον βραβευμένο με Οσκαρ για το «The Social Network» (η ιστορία για το πως ο Μαρκ Ζούκερμπεγκ έφτιαξε το facebook), Aaron Shorkin.

Πίσω, όμως, στη Νέα Υόρκη, αυτό που ψιθυρίζεται και γράφεται τις τελευταίες ώρες είναι πως η Sony θέλει να κάνει το νέο Playstation το κέντρο της οικιακής διασκέδασης. Ενα ψηφιακό hub, μέσα από το οποίο θα προωθεί το περιεχόμενο της για όλα τα μέλη της οικογένειας. Είπαμε, εξάλλου, «το περιεχόμενο είναι ο βασιλιάς» και πλέον εκεί βρίσκονται και τα λεφτά για όλους: Κατασκευαστές, παρόχους, δημιουργούς.

Με το Όσκαρ στο χέρι, να ευχαριστήσω Θεό, οικογένεια ή κομμωτή;

Η σύντομη ευχαριστήρια ομιλία των νικητών στα βραβεία Όσκαρ έχει τη δική της ιστορία. Μάλιστα η Ακαδημία έφτιαξε έναν δικτυακό τόπο, όπου μπορεί κανείς να αναζητήσει όλες τις ομιλίες των νικητών ανά κατηγορία από το 1971 μέχρι σήμερα. Με τη βοήθεια της ιστοσελίδας, του YouTube, αλλά και του Guardian (που έκανε το μέτρημα) βγαίνουν διάφορα ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

 Το επιφώνημα που κυριαρχεί τη στιγμή που ο νικητής παραλάβει το βραβείο και σταθεί μπροστά στο μικρόφωνο είναι «wow!» (73). Ακολουθεί το «my god» (26), «gosh» (12), «oh, God» (6), «it's unbelievable» (5), «good God» (4), «i can't believe it» (4), «i don't know what to say» (4), «oh, man» (4), «oh no» (3), «whoa» (3), «what the hell?» (2) και «whoo!» (2).

Εξαιρείται ο σκηνοθέτης Τζέιμς Κάμερον, ο οποίος το 1998 μιμήθηκε τον πρωταγωνιστή του στον Τιτανικό, Λεονάρντο ντι Κάπριο, και φώναξε πάνω στη σκηνή «είμαι ο βασιλιάς του κόσμου!»

Η Μέριλ Στριπ το 1979 (Κράμερ εναντίον Κράμερ) φώναξε «holy mackerel», ο Μπίλι Μπομπ Θόρντον το 1996 (διασκευασμένο σενάριο για το Κοφτερό Λεπίδι) απευθύνθηκε στον Θεό, ζητώντας του να δείξει έλεος (Lord, have mercy) ενώ ο Τιμ Τσάπελ το 1994 (Adventures of Priscilla, Queen of the Desert) ζήτησε ένα ποτό («I need a drink»).

• Τα ξημερώματα της Κυριακής 24 Φεβρουαρίου προς Δευτέρα παρακολουθείστε στο in.gr τη ζωντανή περιγραφή της τελετής απονομής των Όσκαρ

Ποιον ευχαριστούν οι νικητές με το που ανέβουν στη σκηνή; Συνήθως, την Ακαδημία (48), τους συμπρωταγωνιστές και το συνεργείο (65) και τους συνυποψήφιούς τους (51).

Η Σάντρα Μπούλοκ ξεχώρισε αναφέροντας ένα-ένα τα ονόματα των συνυποψηφίων της, η Νάταλι Πόρτμαν (2011, Black Swan) ευχαρίστησε τον μακιγιέρ και τον κάμεραμαν, ενώ η Σερ (1988, Moonstruck) τον κομμωτή της.

Η Σίρλεϊ ΜακΛέιν το 1984 (Σχέσεις Στοργής) καθησύχασε το κοινό λέγοντας ότι «δεν πρόκειται να ευχαριστήσω όσους γνώρισα στη ζωή μου».

Αντίθετα, η Τζούλια Ρόμπερτς (2001, Έριν Μπρόκοβιτς), η Κιμ Μπάσιντζερ (1998, LA Εμπιστευτικό) και η Μορίν Στέιπλετον (1982, Οι Κόκκινοι) ευχαρίστησαν (γενικώς) όσους γνώρισαν στη ζωή τους.

Η Έλεν Μίρεν (2007, Η βασίλισσα) ευχαρίστησε ιδιαίτερα την... βασίλισσα Ελισάβετ Β' για την αίσθηση καθήκοντος, αλλά και το ξεχωριστό της χτένισμα. «Χωρίς εκείνη, δεν θα βρισκόμουν εδώ» τόνισε χαρακτηριστικά.

Τον επόμενο χρόνο, η «βασίλισσα» Έλεν Μίρεν παρουσίασε το Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου. Όταν ανέβηκε στη σκηνή ο νικητής Ντάνιελ Ντέι Λιούις (There will be blood), γονάτισε μπροστά της. Εκείνη έκανε μία κίνηση με το αγαλματίδιο σαν να τον ονομάζει ιππότη.

Όταν ο νικητής πήρε το λόγο, τόνισε: «Αυτό είναι ίσως το πιο κοντινό που θα βρεθώ ποτέ στο να με χρίσουν ιππότη».

Οι σκηνοθέτες προφανώς και δεν περνούν απαρατήρητοι στις ομιλίες των νικητών. Η Χάλε Μπέρι αποκάλεσε «ιδιοφυΐα» τον σκηνοθέτη Μαρκ Φόστερ (Ο χορός των τεράτων), ενώ η Τίλντα Σουίντον είπε ότι ο σκηνοθέτης της Τόνι Γκίλροϊ (Μάικλ Κλέιτον) «περπατά πάνω στο νερό».

Η Ισπανίδα Πενέλοπε Κρουθ ευχαρίστησε τρεις προηγούμενους σκηνοθέτες, η Κέιτ Γουίνσλετ το 2009 (The Reader) ευχαρίστησε το Πίτερ Τζάκσον που την είχε ανακαλύψει 15 χρόνια νωρίτερα στην ταινία Ουράνια Πλάσματα.

H Γουίνσλετ ζήτησε επί σκηνής από τον πατέρα της να σφυρίξει για να καταλάβει πού ακριβώς βρίσκεται στην αίθουσα για τον ευχαριστήσει. Και εκείνος φυσικά σφύριξε.

Η ίδια ευχαρίστησε τις συνυποψήφιές της, όμως την τελευταία στιγμή -πιθανότατα από τη συγκίνηση- ξέχασε το όνομα της Αντζελίνα Ζολί. Το θυμήθηκε όμως.

H χώρα προορισμού του νικητή ή της νικήτριας έχει αναφερθεί επίσης αρκετές φορές. Τα πρωτεία εδώ κρατούν η Αγγλία (16) και η Γαλλία (13). Σε 15 περιπτώσεις οι νικητές ευχαρίστησαν κάποιον καθηγητή από το σχολείο, το ίδιο το σχολείο (4), τον δικηγόρο τους (3), τον καθηγητή της δραματικής σχολής τους (2).

Ο Τομ Χανκς για τη νίκη του στην ταινία Φιλαδέλφεια (1994) αναφέρθηκε από τη σκηνή στους γκέι καθηγητές του στη Σχολή, δήλωση που αργότερα υπήρξε πηγή έμπνευσης για την ταινία In & Out με πρωταγωνιστή τον Κέβιν Κλάιν.

Ίσως η πλέον διασκεδαστική στιγμή για έναν νικητή είναι όταν βλέπει στην οθόνη απέναντί του την ένδειξη ότι ο χρόνος έχει περάσει και πρέπει να κλείσει την ομιλία. Πέντε νικητές το είδαν και το διάβασαν: «παρακαλώ τελειώνετε!» είπαν στην αίθουσα...

Πολύ περισσότεροι όμως είναι οι νικητές που το είδαν σαν σημάδι για να πουν ακόμα περισσότερα. Έτσι εκτός από την σύζυγο (181) ή τον σύζυγο (37), αποφάσισαν να ευχαριστήσουν μητέρες (125), πατέρες (81), γιαγιάδες (11), παππούδες (6), αδελφές (32) και αδελφούς (34).

Η Αντζελίνα Τζολί βέβαια το πήγε λίγο παρακάτω, όταν το 2000 κέρδισε το χρυσό αγαλματίδιο για την ταινία Girl, interrupted. Τότε επί σκηνής είχε πει «είμαι τόσο ερωτευμένη με τον αδελφό μου αυτή τη στιγμή».

Κλείνοντας, τρία διαφορετικά στιγμιότυπα. Το 2006 η Χίλαρι Σουάνκ κέρδισε το Όσκαρ για την ερμηνεία της στο Million Dollar Baby. Επί σκηνής απευθύνθηκε στον σύζυγό της Τσαντ Λόου, ζητώντας του συγγνώμη που δεν τον είχε ευχαριστήσει το 1999, όταν και πάλι είχε κερδίσει για την ταινία Boys Don´t Cry. Χώρισαν δύο χρόνια αργότερα.

Ο Σον Πεν επίσης ξέχασε να ευχαριστήσει τη σύζυγό του Ρόμπιν Ράιτ Πεν όταν κέρδισε για την ταινία Milk το 2008. Επίσης, χώρισαν ένα χρόνο αργότερα...

Αλλά και η Σάντρα Μπούλοκ έπεσε θύμα της «κατάρας» του Όσκαρ. Με τον σύζυγό της Τζέσε Τζέιμς χώρισαν λίγους μήνες μετά τη νίκη της με Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία The Blind Side. Ο λόγος; Απιστία του συζύγου.

  Newsroom ΔΟΛ

Οι «χαμένοι» των Όσκαρ δεν θα φύγουν με άδεια χέρια

Οι υποψήφιοι για Όσκαρ που δεν θα κερδίσουν το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο κατά την τελετή απονομής της Κυριακής δεν θα επιστρέψουν στα σπίτια τους με άδεια τα χέρια.

Αυτό ανακοίνωσε εταιρεία μάρκετινγκ που εδρεύει στο Λος Άντζελες, η οποία θα μοιράσει τη συσκευασία «Όλοι Κερδίζουν: Τσάντα Δώρου Υποψήφιου για Όσκαρ» αξίας μεγαλύτερης των 45.000 δολαρίων, ανακοίνωσε την Τρίτη η εταιρεία.

Μεταξύ των δώρων που περιέχει η τσάντα είναι: ταξίδια στην Αυστραλία, την Χαβάη και το Μεξικό, μαθήματα με προσωπικό γυμναστή, προφυλακτικά, ένα μπουκάλι τεκίλα, παπούτσια του τένις, ραντεβού σε ινστιτούτο για μπότοξ και ειδικό σετ τραπεζιού για όσους προσέχουν το βάρος τους, αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Distinctive Assets.

Η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών που απονέμει τα βραβεία Όσκαρ έπαψε να μοιράζει συσκευασίες δώρων στους «χαμένους» και στους παρουσιαστές της τελετής το 2007, ύστερα από την αυστηρή κριτική που δέχτηκε από τις αμερικανικές φορολογικές αρχές.
Οι διασημότητες που δέχονται δώρα και δωρεάν ταξίδια στις τελετές απονομής βραβείων οφείλουν να τα δηλώνουν ως εισόδημα στις αρμόδιες αρχές και να πληρώνουν τους σχετικούς φόρους.
 Αυτή είναι η ενδέκατη χρονιά που η Distinctive Assets θα μοιράσει δώρα, τα οποία αποστέλλονται στα σπίτια των καλλιτεχνών ή παραδίδονται στον ατζέντη τους.

Newsroom ΔΟΛ

Πέμπτη 21/02/2013 - Ταινίες στην Ελληνική TV

22:00	Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον	Star	Δράμα
00:30	Ο κυρίαρχος	ΝΕΤ	Περιπέτεια
02:15	Ερωτευμένη Τζέιν	Mega	Ξένη ταινία
03:30	Κηδεία για γέλια	Star	Ξένη ταινία