Χαραυγή Μέρος 2
Του Μπιλ Κόντον. Με τουςºΚρίστεν Στιούαρτ,Ρόμπερτ Πάτινσον, Τέιλορ Λότνερ.
Φαντασίας, 2012, ΗΠΑ. 1 ώρα και 55 λεπτά.
Το «Λυκόφως» τελειώνει - αν και όχι όσο θεαματικά θα θέλαμε. Η Μπέλα έχει γεννήσει τη Ρένεσμι και είναι πανευτυχής με τη νέα της βαμπιρική φύση - ακούει, μυρίζει και βλέπει καλύτερα, τρέχει σαν αστραπή και νιώθει ακόμα πιο έντονα τον έρωτά της για τον Εντουαρντ. Εκείνος είναι επίσης πανευτυχής γιατί η Μπέλα τώρα είναι δική του για πάντα. Το μόνο τους πρόβλημα είναι πως η μικρή μεγαλώνει με αφύσικα γρήγορους ρυθμούς και ανησυχούν για το πόσο θα είναι κοντά τους. Αυτή η αγωνία διογκώνεται όταν οι Βολτούρι αρχίζουν να πιστεύουν πως πρόκειται για αθάνατο παιδί, το οποίο και πρέπει να εξοντωθεί.
Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σας μεταδώσω την ειρωνεία με την οποία διαβάζω στο μυαλό μου αυτές τις γραμμές. Πολύ θα ήθελα να διακτινιστώ στο μέλλον επίσης, σαν την Αλις, για να μάθω πώς θα αντιμετωπίζουν οι μελλοντικοί θεατές την ταινία: σαν έναν «Φλας Γκόρντον» ή ένα «Showgirls», κιτς αλλά διασκεδαστική, ή σαν μια «Catwoman» ή «Gigli», μπανάλ αλλά επώδυνη; Η «Χαραυγή Μέρος 2» είναι σαν να την έχει φτιάξει ο πιο παραιτημένος δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος ξέρει πως ο κόσμος θα πάει στην αίθουσα ό,τι και να του βάλει μπροστά του. Ευτυχώς, τελειώνει εδώ.
protothema
«Οδηγός ιδεολογίας για διεστραμμένους» («The pervert’s guide to ideology», Αγγλία/ Ιρλανδία, 2012), ντοκιμαντέρ σε σκηνοθεσία Σόφι Φάινς
Μετά την cult σινεφιλική επιτυχία «Κινηματογραφικός οδηγός για διεστραμμένους 1, 2, 3» της Σόφι Φάινς, ο πρωταγωνιστής της, Σλοβένος διαλεκτικός – υλιστής φιλόσοφος και ένας από τους σημαντικότερους διανοητές της εποχής μας Σλαβόι Ζίζεκ, πρότεινε στην Ουαλή σκηνοθέτρια (αδελφή του ηθοποιού Ρέιφ Φάινς) μια τρόπον τινά «συνέχεια» της συνεργασίας τους. Το αποτέλεσμα είναι ο διάρκειας 134 λεπτών «Οδηγός ιδεολογίας για διεστραμμένους» όπου ο Ζίζεκ κάνει στην κυριολεξία φέτες ότι έχει σχέση με την ιδεολογία, το απόλυτο αντικείμενο της θεωρίας του.
Με τα «σπασμένα» αγγλικά που όμως χρησιμοποιεί στην εντέλεια, με το κεφάλι και τα χέρια του να κουνιούνται συνέχεια σαν μαριονέτας, ο Ζίζεκ επιμένει ότι σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της Ιστορίας, η ιδεολογία όχι απλώς υπάρχει αλλά μπορεί να επιβληθεί. Χρησιμοποιώντας παραδείγματα από τον κινηματογράφο, την διαφήμιση, την μουσική και την λογοτεχνία, ο φιλόσοφος «σκάβει» πίσω ήχους και εικόνες καταθέτοντας απίστευτες αναλύσεις, οι οποίες στηρίζονται όχι μόνον από τις εγκεφαλικές εξισώσεις ενός μυαλού που στην κυριολεξία πετά αλλά και από το πηγαίο, σκοτεινό χιούμορ του.
Ο Ζίζεκ βρίσκει ότι με την «δευτεροκλάσατη» ταινία τρόμου «Ζουν ανάμεσά μας» o Τζον Κάρπεντερ ανέπτυξε την θεωρία ότι «η ελευθερία εξαναγκάζεται για της βίας» (τα γυαλιά ηλίου του κεντρικού ήρωα του δίνουν μια άλλη πραγματικότητα). Μετά αποκαλύπτει ότι το μυστικό πίσω από την μεγάλη επιτυχία της Coca Cola είναι ότι βασίσθηκε στην ιδεολογία της «επιθυμίας του να επιθυμείς». Υποστηρίζει επίσης ότι η «Ωδή στην χαρά» του Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τα πάντα: από εμβατήριο των ναζιστών μέχρι τραγούδι του κομουνισμού ή ανεπίσημο ύμνο της Ευρωπαϊκής Ενωσης!
Για τον Ζίζεκ τα «Σαγόνια του καρχαρία» του Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι μια αριστερή ταινία στην οποία (όπως είχε πει και ο Φιντέλ Κάστρο που την αγαπά πολύ το Κεφάλαιο είναι ο καρχαρίας) και δηλώνει ότι η επιτυχία των Starbucks οφείλεται στο ότι διαφημίζοντας την συμμετοχή τους σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, ουσιαστικά εξαγόρασαν την συνείδηση του καταναλωτή ο οποίος αγοράζοντας προϊόντα αυτής της εταιρίας νιώθει ότι προσφέρει όσα δεν προσφέρει στην ζωή του για τους ίδιους σκοπούς, γεγονός που τον κάνει να αισθάνεται ένοχος!
Αναρτήσεις
%20locadina.jpg)
