Με τρεις ενδιαφέρουσες ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος -το
Μέλι του Σεμίχ Καπλάνογλου, τον
Κυνηγό του Ράγι Πιτς και τον
Έναν κάπως ευγενικό άνθρωπο- συνεχίστηκε την Τρίτη το πρόγραμμα της 60ής Μπερλινάλε. Στα «κρύα του λουτρού» άφησε δημοσιογράφους και κοινό ο διάσημος καλλιτέχνης γκράφιτι Μπάνσκι, που έλαμψε διά της απουσίας του.
Η ταινία του Μπάνκσι,
Έξοδος από το μαγαζί των δώρων, είχε περιληφθεί στο επίσημο (εκτός συναγωνισμού) πρόγραμμα του φεστιβάλ, ενώ, μετά την προβολή της, είχε αναγγελθεί συνέντευξη Τύπου με τον μυστηριώδη αυτόν καλλιτέχνη. Ωστόσο, ο Μπάνκσι απογοήτευσε τόσο τους οπαδούς του όσο και τους δημοσιογράφους, όταν η συνέντευξη Τύπου ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή.
Ευχαριστημένη, αντίθετα, ήταν η αστυνομία του Βερολίνου που δεν χρειάστηκε να «κυνηγήσει» τον Μπάνκσι, μια και η απουσία του «έσωσε» τους τοίχους της γερμανικής πρωτεύουσας από τα φοβερά γκράφιτι που αυτός είχε προειδοποιήσει ότι θα έφτιαχνε.
Πάντως, η ταινία του δεν έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Εντύπωση όμως έκανε η γραμμένη σε βιντεοκάμερα εμφάνιση του ίδιου του καλλιτέχνη, με κουκούλα και χαμηλό φωτισμό, στην εισαγωγή της ταινίας που εξηγούσε γιατί γυρίστηκε το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ.
Από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος της σημερινής ημέρας ήταν η νορβηγική
Ένας κάπως ευγενικός άνθρωπος του Χανς Πέτερ Μόλαντ. Πρωταγωνιστής, ένας πρώην εγκληματίας (εξαιρετικός στο ρόλο ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ, που θα είναι σίγουρα στα φαβορί για το βραβείο ερμηνείας) ο οποίος, όταν αποφυλακίζεται, αποφασίζει να αλλάξει ζωή, μόνο που οι άνθρωποι και οι καταστάσεις δεν τον αφήνουν.
Σίγουρα το θέμα αυτό το έχουμε ξαναδεί σε άλλες ταινίες, ο Μόλαντ όμως και ο σεναριογράφος του, Κιμ Φουπς Ακεσον, κατάφεραν να το ανανεώσουν, παρουσιάζοντάς το από την κωμική -συχνά διανθισμένη με μαύρο χιούμορ- πλευρά του, χρησιμοποιώντας ένα γρήγορο, κοφτό στιλ, με μια δόση ειρωνείας αλλά και σαρκασμού, φέρνοντας στο νου τις ταινίες των αδερφών Κοέν.
Στη δική του ταινία,
Μέλι (τρίτο μέρος μιας τριλογίας που τα δύο άλλα τμήματά της ήταν το
Αυγό και το
Γάλα), ο Τούρκος σκηνοθέτης Σεμίχ Καπλάνογλου, καταγράφει την καθημερινή ζωή μιας φτωχής, εργατικής οικογένειας σ' ένα απομονωμένο χωριό στην ορεινή Ανατολία. Ζωή που παρακολουθούμε μέσα από τη ματιά του μικρού, κάπως προβληματικού, παιδιού της οικογένειας.
Ο Καπλάνογλου συνδυάζει με αρμονία τη ζωή του μικρού του ήρωα στο σχολείο με εκείνη στο σπίτι του και με τον πατέρα του που τον ακολουθεί στις τακτικές περιπλανήσεις του στο γειτονικό δάσος, όπου στήνει τεχνητές κυψέλες για να μαζεύει το μέλι των μελισσών. Εκείνο που ξεχωρίζει στην ταινία είναι ο λυρισμός και η ελεγειακή ποίηση που κυριαρχούν στις περισσότερες σκηνές της και που κάνουν το θεατή να προσπερνά, ακόμη και τον αργό ρυθμό της.
Στην άλλη ταινία του διαγωνιστικού, την ιρανική
Ο Κυνηγός του Ράγι Πιτς, ο ήρωάς του, ο Αλί είναι ένας πρώην φυλακισμένος, που επιστρέφει στην κανονική ζωή και προσπαθεί να ζήσει ήρεμα κοντά στην οικογένειά του -τη γυναίκα και τη μικρή του κόρη- και να αφοσιωθεί στο χόμπι του, που είναι το κυνήγι. Μόνο που, στη διάρκεια μιας ειρηνικής διαδήλωσης, η αστυνομία πυροβολεί και σκοτώνει τυχαία τη γυναίκα του, ενώ, στη συνέχεια, η κόρη του εξαφανίζεται. Αποτέλεσμα: ο Αλί να πυροβολήσει και να σκοτώσει έναν αστυνομικό.
Στο κυνηγητό που ακολουθεί στο δάσος έξω από την πόλη, ο Αλί συλλαμβάνεται από δύο αστυνομικούς, και οι τρεις τους όμως χάνονται σ' αυτό. Στην πορεία που ακολουθεί, οι καταστάσεις ανατρέπονται και, κάποια στιγμή, δίνεται η ευκαιρία στον Αλί να σκοτώσει έναν από τους αστυνομικούς. Τα πράγματα όμως δεν τελειώνουν εδώ.
Ο Πιτς (γνωστός στην Μπερλινάλε από την προηγούμενη ταινία του,
Είναι χειμώνας, 2006), καταγράφει, από τη μια, τη συγκεκριμένη κοινωνικοπολιτική κατάσταση σε ένα Ιράν που προετοιμάζεται για εκλογές -και πιθανές αλλαγές- κι από την άλλη, την πορεία των τριών στο δάσος, σε σκηνές δοσμένες με λιτότητα αλλά και εικαστική ομορφιά. Μια ακόμη καλή ταινία στις πολλές που μας έδωσε τα τελευταία χρόνια, ο ιρανικός κινηματογράφος.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Αναρτήσεις
%20locadina.jpg)
