Ελευθεροτυπία - Σάββατο 19/9/2009

QADIR ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ...

...για όσους μπορούν να βλέπουν, να ακούν, να αισθάνονται.

Το ντοκυμαντερ απεσπασε το πρωτο βραβειο στο φεστιβαλ “Fiction Fest ” της Ρωμης το 2008. Η ιστορια ξεκινα στην Αθηνα του σημερα, οπου η σκηνοθετις γνωριζει τον αφγανο μεταναστη Καντιρ και αποφασιζει να τον βοηθησει να ξαναβρει την χαμενη του οικογενεια στο Αφγανισταν, εννεα χρονια αφ’ οτου εφτασε στην πατριδα μας με μια βαρκουλα απο τα παραλια της Τουρκιας. Συγχρονως αποτυπωνει καθε του βημα σ’ αυτη την ταινια.

Μικρο παιδακι στο δημοτικο σχολειο ηταν ο Καντιρ, οταν οι Ταλιμπαν εισεβαλαν στην Καμπουλ και θερισαν τον κοσμο. Τα παιδια στην ταξη του κρατηθηκαν αιχμαλωτα για αρκετες μερες. Οταν αφεθηκαν ελευθερα, ο μικρος Καντιρ δεν μπορεσε να ξαναβρει την οικογενεια του. Σε μια πετρα να κλαιει τον βρηκε καποια αλλη οικογενεια, και τον πηρε μαζι της στο Πακισταν. Απο εκει ο Καντιρ βρεθηκε να ταξιδευει βορειοδυτικα προς το Ιραν και κατοπιν στην Τουρκια, σε ενα ταξιδι που κρατησε μερικα χρονια. Οι μετακινησεις φυσικα με τα ποδια. Στην Τουρκια τα πραγματα ηταν δυσκολα, γιατι οι αφγανοι προσφυγες ηταν στο στοχαστρο των τουρκικων οπλων. Τα καταφερε να φτασει στα παραλια της Τουρκιας και να περασει στη χωρα μας. Ετσι το ειχε σχεδιασει με μερικους αλλους, και τελικα καταφερε να φτασει στον προορισμο του.

Στην Ελλαδα ο Καντιρ πηγε στο σχολειο και σπουδασε ηλεκτρονικους υπολογιστες. Απεκτησε αδεια επαγγελματος και εργαζεται στην Αθηνα. Η Οδυσσεια του αφγανου μεταναστη, αρχιζει στην Καμπουλ, τριγυρνωντας στις γειτονιες, και προσπαθωντας να αναγωρισει περιοχες και ανθρωπους, που θα μπορεσουν να τον φερουν σε επαφη με την οικογενεια του. Βρισκει μια Καμπουλ ρημαγμενη. Με δακρυα προσπαθει να εξηγησει στα κινηματογραφικα συνεργεια, ποσο ομορφη πολη ηταν πριν απο τον πολεμο. Οι δρομοι κατεστραμενοι και χωματινοι, το ποταμι μεσα στα σκουπιδια, ο κοσμος συγκρατημενος αλλα με καλη διαθεση να του δωσει οποια πληροφορια ηθελε. Το χωμα συννεφο, δινοντας σε ολη την πολη αυτο το καφε χρωμα και την αποπνικτικη ατμοσφαιρα. Μεσα στα σπιτια ομως, μεσα στα ματια των ανθρωπων, εκτος απο τον φοβο ο κινηματογραφικος φακος αποτυπωνει μια βαθεια κουλτουρα που κανεις δεν μπορει να ξερριζωσει.

Με τη βοηθεια του κοσμου και με συνεχεις μετακινησεις προς τα βορρεια της χωρας. στην πολη Μαζαρε Σαριφ κοντα στο Ουζμπεκισταν, βρισκει επιτελους καποιαν ακρη. Καποιος γνωριζει τους γονεις του, οι οποιοι εχουν καταληξει στο χωριο που ο ιδιος γεννηθηκε. Ετσι φτανει και η μεγαλη στιγμη της συναντησης. Η οικογενεια που εχει ειδοποιηθει απο τον μεσολαβητη, περιμενει τον Καντιρ σε ενα μικρο αεροδρομιο κοντα στο χωριο. Μεχρι εκεινη την στιγμη, τον ειχαν για χαμενο. Η σκηνες που η οικογενεια σμιγει ειναι συγκλονιστικες. Η μητερα αρχιζει ενα ατελειωτο μοιρολοϊ που ισως να μαζευε ολα αυτα τα χρονια που νομιζε οτι δε θα ξαναδει το παιδι της. Ο πατερας λεει οτι οταν λειπει ενα παιδι, τα ματια κλεινουν, κι οταν γυριζει, ανοιγουν. Η οικογενεια γιορταζει την επιστροφη του παιδιου με συνεστιασεις και χορους. Εκει στα χωματινα σπιτια με τα χειροποιητα κιλιμια στο πατωμα και τους γυμνους τοιχους.

Ο Καντιρ ταλαντευεται αναμεσα στην μονιμη διαμονη του στο Αφγανισταν και στην επιστροφη του στην Ελλαδα. Διαλεγει το τελευταιο γιατι φοβαται την ασταθεια στη χωρα του αλλα αγαπα και τη χωρα μας που του εδωσε την ευκαιρια να γινει και να δημιουργηει κατι. Γυρνα στην Ελλαδα αλλα οχι πριν αρραβωνιαστει με προξενιο μια εξαδελφη του υστερα απο πιεση της οικογενειας. Τωρα προσπαθει να σταθει λιγο καλυτερα οικονομικα για να μπορεσει να φερει την Φατμε στην Ελλαδα και να γινει ο γαμος.