Οι ταινίες της εβδομάδας από Πέμπτη 09/05/2013

«Trance» (Αγγλία, 2013), του Ντάνι Μπόιλ, με τους Τζέιμς Μακ Αβόι, Βενσάν Κασέλ, Ροζάριο Ντόσον.

Η τελευταία ταινία του βραβευμένου με Οσκαρ σκηνοθεσίας για το «Slumdog millionaire» Ντάνι Μπόιλ είναι θρίλερ, ενίοτε στυλάτο στην όψη αλλά ως επί το πλείστον κουραστικό και μπερδεμένο, ενώ προσπαθεί να κάνει τον θεατή συμμέτοχο σε ένα ανατρεπτικό παιχνίδι αλήθειας και ψέματος.

Το φιλμ αρχίζει με μια καλογυρισμένη σκηνή ληστείας σε δημοπρασία του Λονδίνου (την οποία θα ζήλευε ακόμη και ο Μάικλ Μαν). Μετά, στο μεγαλύτερο μέρος του, ασχολείται με τον υπνωτισμό, τα μυστήρια του υποσυνειδήτου και μια αδιέξοδη ερωτική ιστορία. Και καταλήγει σε ένα απίστευτο μπέρδεμα, από το οποίο ουδείς μπορεί να βγάλει άκρη, πέραν ίσως του Μπόιλ και των Τζο Αχερν - Τζον Χοτζ οι οποίοι συνυπογράφουν το σενάριο (ο Χοτζ είναι ο μόνιμος σεναριογράφος του Μπόιλ και μαζί είχαν γράψει το σενάριο του «Trainspotting», από το μπεστ σέλερ του σκωτσέζου συγγραφέα Ιρβιν Γουέλς).

Το κομμάτι του υπνωτισμού και της ερωτικής ιστορίας είναι ο κορμός της ταινίας. Ο αρχηγός της σπείρας των ληστών (Βενσάν Κασέλ) στέλνει τον συνεργό του, υπάλληλο της δημοπρασίας (Τζέιμς Μακ Αβόι), σε μια υπνωτίστρια (Ροζάριο Ντόσον) προκειμένου να τον βοηθήσει να θυμηθεί πού έκρυψε τον πίνακα μετά τη ληστεία.

Αυτό θα σημάνει ένα εξαντλητικό σπάσιμο νεύρων για τον θεατή, αφού α) ο Μακ Αβόι δεν λέει με τίποτε να θυμηθεί, β) ο Μακ Αβόι ερωτεύεται την υπνωτίστρια, γ) το ίδιο μάλλον συμβαίνει και με τον Κασέλ, δ) η υπνωτίστρια ενδεχομένως να ήξερε τον Μακ Αβόι από παλιά, και πάει λέγοντας.

Η ταινία είναι σαν τη ρώσικη κούκλα, την μπάμπουσκα. Κάθε σκηνή της βγάζει και μια νέα κατάσταση, η οποία μοιάζει μεν με την προηγούμενη αλλά στην ουσία την ακυρώνει. Το ένα αίνιγμα δίνει τη θέση του στο άλλο, ώσπου κάποια στιγμή, πολύ πριν από το τέλος, το μόνο που εύχεσαι είναι όλο αυτό το υστερικό πράγμα κάποια στιγμή να τελειώσει και μαζί του το εξαντλητικό ντάμπα-ντούμπα της μουσικής του Ρικ Σμιθ που προσωπικά μού έκανε τα νεύρα τσατάλια.

Το μόνο που δεν ακυρώνεται ποτέ είναι το σώμα της Ροζάριο Ντόσον έτσι ακριβώς όπως τη γέννησε η μαμά της. Κρίμα που δεν αρκεί πολύ.

«Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» (Ελλάδα, 2012), του Εκτορα Λυγίζου, με τον Γιάννη Παπαδόπουλο.

Το πολυσυζητημένο πρώτο φιλμ μυθοπλασίας του Εκτορα Λυγίζου που έχει κάνει «φεστιβαλική» αίσθηση, κερδίζοντας μάλιστα το α' βραβείο ανδρικής ερμηνείας για τον Γιάννη Παπαδόπουλο στο Κάρλοβι Βάρι, είναι περισσότερο μια ιδέα παρά μια ταινία.

Είναι προφανές ότι, όπως το 95% των νέων ελλήνων σκηνοθετών σήμερα, ο Λυγίζος θέλησε να κάνει ένα πολιτικό σχόλιο για την οικονομική κρίση της εποχής μας. Την αφορμή τού τη δίνει ένας νεαρός (Παπαδόπουλος) ο οποίος περιφέρεται σαν ζόμπι μέσα στη σύγχρονη Αθήνα, μια πόλη της οποίας όλη η μιζέρια, η βρωμιά και η δυσωδία αναδεικνύονται από τον φακό του σκηνοθέτη.

Ως εδώ καλά. Ο.Κ., είναι η εποχή μας. Τι έχει όμως στ' αλήθεια να πει αυτή η ταινία; Οχι και πολλά. Ως κινηματογραφικός ήρωας ο νεαρός είναι άυλος. Οπως άυλη είναι και η ταινία. Το αγόρι τρώει ό,τι βρει μπροστά του, μιλάει σπανίως και το μόνο φετίχ του είναι ένα πουλάκι στο κλουβί. Η ταινία συνεχίζεται κατ' αυτόν τον τρόπο. Το αγόρι τρώει ό,τι βρει μπροστά του, σπανίως μιλάει, φροντίζει το πουλί. Τρώει ό,τι βρει μπροστά του, σπανίως μιλάει, φροντίζει το πουλί.

Ε, κάποια στιγμή λες: Εντάξει το καταλάβαμε, τι γίνεται παρακάτω; Δεν υπάρχει παρακάτω σε αυτή τη μονότονη, μονόχνοτη, χωρίς πάθος και χωρίς στόχο ταινία που για να προκαλέσει με τον οποιονδήποτε τρόπο θόρυβο παγιδεύεται σε ακραίες αλλά θλιβερές σκηνές άνευ νοήματος, όπως εκείνη όπου βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να τρώει το σπέρμα του αφού πρώτα αυνανίζεται μπροστά στον φακό.

Dead Shadows

Του Νταβίντ Σολεουά.
Με τους Ζιλ Μπαρέ, Μαργκό Ντεβί
Επιστημονικής φαντασίας / 2012 / Γαλλία
Ενας κομήτης πλησιάζει τη Γη κι ένας νέος άντρας πρέπει να αντιμετωπίσει, παρέα με έναν γείτονα, τους μεταλλαγμένους (εξω)γήινους.

Ο μύθος των ζόμπι ξαναζωντανεύει για πολλοστή φορά στο «Dead Shadows» του Νταβίντ Σολεουά και αυτή τη φορά την αφορμή δίνει ένας κομήτης που προκαλεί αλλόκοτες συμπεριφορές στους ανθρώπους. Για να πούμε την αλήθεια, μία ακόμη ταινία ζόμπι δεν είναι κάτι που χρειαζόμαστε ιδιαίτερα, από τη στιγμή που το είδος έχει ξαναζωντανέψει πολύ καλύτερα και σε πολύ πιο επαγγελματικά φτιαγμένες ταινίες, όπως το «28 μέρες μετά» του Ντάνι Μπόιλ (παίζουν: Φαμπιάν Γουολφρόμ, Μπλαντίν Μαρμιζέρ)

«11 συναντήσεις με τον πατέρα μου» (Ελλάδα, 2012), του Νίκου Κορνήλιου, με τους Λάμπρο Αποστόλου, Εύα Γαλογαύρου, Εύα Στυλάντερ, Μάιρα Μηλολιδάκη.

Σε αντίθεση με «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού», η τελευταία ταινία του Νίκου Κορνήλιου έχει α) μια συγκεκριμένη ιστορία να πει και β) ήρωες που αναπτύσσονται κατά τη διάρκειά της. Μεγάλη υπόθεση και τα δύο για το ελληνικό σινεμά της εποχής μας.

Δικαιώνοντας τον τίτλο της, η ταινία στέκεται όντως σε 11 συναντήσεις ενός κοριτσιού με τον πατέρα του. Οδηγώντας προσεκτικά το ποδήλατό της, το κορίτσι (Εύα Γαλογαύρου) αναζητεί τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ, αφού μετά τη σύλληψη η σουηδή μάνα (Εύα Στυλάντερ) τον παράτησε για να το μεγαλώσει μόνη. Δεν του είπε ποτέ ότι έχει κόρη.

Η σχέση πατέρα - κόρης αρχίζει αμήχανα (φυσικό) και σιγά-σιγά μπαίνει σε ένα (στοιχειώδες) καλούπι. Τα πρόσωπα είναι που κάνουν την ταινία ενδιαφέρουσα - κυρίως ο πατέρας, ένας λαϊκός, υπέρβαρος εργοδηγός, ο οποίος όμως έχει ευαισθησίες, κάτι που φαίνεται στις σιωπές του.

Είναι ένας σύγχρονος Ελληνας φορτωμένος με προβλήματα. Τόσο στη δουλειά του (καθυστερούν να τον πληρώσουν) όσο και με τον διαλυμένο γάμο του, από τον οποίο έχει μια δεύτερη κόρη (πιέζεται να βάλει τα λεφτά της διατροφής στην τράπεζα). Η οικονομική κρίση της εποχής μας διαπερνά την ταινία με μικρές, διακριτικές πινελιές - ή όχι και τόσο διακριτικές, αν κρίνουμε από το πώς ο πατέρας παίρνει τελικά τα λεφτά από το αφεντικό του. Πηγάζει μέσα από την ιστορία, δεν είναι από μόνη της η ιστορία.

«The call» (ΗΠΑ, 2013), του Μπραντ Αντερσον, με τους Χάλι Μπέρι, Αμπιγκέιλ Μπρέσλιν.

«The call» ο ξένος τίτλος, άρα, στην καλύτερη περίπτωση, «Η κλήση» στα ελληνικά. Για μία ακόμη φορά η ελληνική διανομή σνομπάρει την ελληνική γλώσσα, κάτι που προσωπικά αδυνατώ να καταλάβω, πόσω μάλλον όταν ο τίτλος δεν είναι «Pulp Fiction» ή «Reservoir Dogs» (που όντως δεν μεταφράζονται εύκολα στα ελληνικά), αλλά κάτι απλό και κατανοητό, όπως συμβαίνει στην εδώ περίπτωση.

Τέλος πάντων, πάμε τώρα στην ουσία. Το «The call» είναι ένα καθαρόαιμο αστυνομικό - ψυχολογικό θρίλερ με τη Χάλι Μπέρι πιο όμορφη από ποτέ στον ρόλο μιας αστυνομικίνας - τηλεφωνήτριας της Αμεσης Δράσης, η οποία προσπαθεί διά του τηλεφώνου να σώσει μια κοπέλα (Αμπιγκέιλ Μπρέσλιν) που βρίσκεται στο πορτμπαγκάζ ενός αυτοκινήτου, θύμα απαγωγής ενός κατά συρροήν δολοφόνου.

Η ιστορία αποκτά μια παράξενη, α λα «Σιωπή των αμνών» ψυχαναλυτική διάσταση λόγω των ενοχών που βασανίζουν την τηλεφωνήτρια, αφού την τελευταία φορά που είχε έρθει σε επαφή με τον δολοφόνο δεν κατάφερε να σώσει το θύμα. Αυτή τη φορά θα τα καταφέρει;

  

Γενικά το φιλμ παρακολουθείται με αγωνία, ωστόσο δεν είναι πάντοτε πειστικό. Αν δείτε τη σκηνή με την μπογιά που βγαίνει από το πορτμπαγκάζ, θα καταλάβετε. Θέλω να πω, έχεις απαγάγει έναν άνθρωπο, τον έχεις βάλει στο πορτμπαγκάζ σου και δεν έχεις σκεφθεί καν να τον δέσεις; Να τον ψάξεις για να δεις αν έχει κινητό; Να αφαιρέσεις από το πορτμπαγκάζ καθετί που θα μπορούσε να του χρησιμεύσει ως όπλο;

Ελεος! Κουτόχορτο τρώμε; 

ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

Τέλος, προβάλλεται και η ταινία «Η αυτοβιογραφία ενός ψεύτη» («A Liar's Autobiography: The Untrue Story of Monty Python's Graham Chapman», Αγγλία, 2012) των Μπιλ Τζόουνς, Τζεφ Σίμπσον, Μπεν Τίμλετ, ένα μείγμα βιογραφικού ντοκυμαντέρ - κινουμένων σχεδίων που γυρίστηκε ως φόρος τιμής στον μοναδικό ως σήμερα αποβιώσαντα του βρετανικού γκρουπ κωμικών Μόντι Πάιθον, τον Γκρέιαμ Τσάπμαν. Ενας δαιμόνιος αλλά και αυτοκαταστροφικός καλλιτέχνης που πέθανε τo 1989 σε ηλικία μόλις 49 ετών.

tovima