Κινηματογραφικοί θησαυροί με ένα κλικ

Τα εγγεγραμμένα μέλη του Mubi.com πλησιάζουν τα 800.000 και ο όγκος των δεδομένων του αγγίζει αστρονομικά επίπεδα. Βλέπετε, οι ταινίες της σειράς Harry Potter μπορεί να είναι προσβάσιμες στο Διαδίκτυο, τι γίνεται όμως με τις ταινίες του Αντρέι Ταρκόφσκι; Ή του Γιώργου Λάνθιμου;

Βεβαίως, υπάρχουν κάποιες βασικές διαφορές από τις συνηθισμένες κινηματογραφοφιλικές ιστοσελίδες που προσφέρουν κατέβασμα ταινιών. Με πρώτη απ' όλες, την προφανή: αυτό που συμβαίνει στο Mubi δεν γίνεται παρανόμως καθώς βάσει της αμερικανικής νομοθεσίας, οι ταινίες που για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν έχουν διανεμηθεί στις ΗΠΑ θεωρούνται public domain, ανήκουν δηλαδή στο κοινό. Ετσι, δεν τίθεται κανένα ζήτημα πνευματικών δικαιωμάτων.

«Είναι πολλές αυτές οι ταινίες;», θα αναρωτηθείτε. Απειρες! Και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Οσον αφορά αυτές που έχουν διανεμηθεί, το Mubi συνεργάζεται με την ιδιαιτέρως δημοφιλή εταιρεία Criterion που διαθέτει μια ταινιοθήκη γεμάτη διαμάντια από όλο το φάσμα της ιστορίας του παγκόσμιου σινεμά, καθώς και με το Ιδρυμα Παγκόσμιου Κινηματογράφου που διευθύνει ο Μάρτιν Σκορσέζε, του οποίου οι ταινίες προσφέρονται επίσης στο site. Η προσβασιμότητά του επεκτείνεται όλο και περισσότερο.

Κατά τη διάρκεια του 2010 στο Φεστιβάλ των Καννών η Sony ανακοίνωσε πως μια ξεχωριστή εκδοχή της ιστοσελίδας θα λειτουργεί μέσω του PlayStation 3 και έτσι θα εισαγάγει τα εκατομμύρια των κατόχων PS3 στον κόσμο του διεθνούς, κλασικού, ανεξάρτητου και cult κινηματογράφου αποκαλύπτοντας στους χρήστες του έναν θησαυρό που διαφορετικά θα έκαναν μια ολόκληρη ζωή για να ανακαλύψουν.

Ουσιαστικά πρόκειται για τη διαδικτυακή εκδοχή μιας κινηματογραφικής λέσχης. Οι χρήστες του Mubi συζητούν αδιάκοπα για τις αγαπημένες τους ταινίες, παρακολουθούν τις επιλογές των «φίλων» τους, προτείνουν δημιουργούς και αφιερώματα, ενώ ξεψαχνίζουν τις φιλμογραφίες σκηνοθετών με… δυσπρόφερτα ονόματα.

Και αν κάποιοι σινεφίλ βρίσκουν την όλη διαδικασία όχι και τόσο… ρομαντική, εγώ σκεπτόμενος τα ποσά που είχα ξοδέψει κατά καιρούς για τέταρτης και πέμπτης γενιάς αντίγραφα ολοκληρωτικά άγνωστων ταινιών σε βιντεοκασέτες, συνήθως ορμώμενος από την ενημέρωση ενός εξίσου ζόρικα αποκτηθέντος κινηματογραφικού φανζίν, δηλώνω ένας από τους ευτυχείς εγγεγραμμένους χρήστες του Mubi. Αφήστε που επιτέλους μπορώ να μοιραστώ ταινίες αγαπημένων μου ελλήνων δημιουργών με σινεφίλ του εξωτερικού – και αυτοί, ταινίες που δεν θα έβλεπα ποτέ μου δίχως τη συνδρομή τους.

Και φυσικά site όπως το Mubi έρχονται να καλύψουν το κενό της κινηματογραφικής διανομής: από τα χρόνια που οι πολυεθνικές πήραν το πάνω χέρι (μέχρι το 1984 η αμερικανική νομοθεσία απαγόρευε στις εταιρείες παραγωγής να έχουν στην κατοχή τους κινηματογραφικές αίθουσες, κάτι που άλλαξε ο πρόεδρος Ρίγκαν) και οι ανεξάρτητοι αμερικανοί δημιουργοί είδαν τις ταινίες τους να εξαφανίζονται και τους ίδιους να αναζητούν παραγωγούς στη... Γαλλία (βλ. Τζιμ Τζάρμους), το κενό αυτό όλο και μεγάλωνε. Οι δε ξένες παραγωγές μπορεί να... καταλήξουν σε ένα ευρύτερο κύκλωμα διανομής μόνο με τη βοήθεια ενός μεγαλοδιανομέα (όπως ο Χάρβεϊ Γουάινστιν). Στο Internet αυτές οι «αδικίες» καταργούνται. Γι’ αυτό και τα διάφορα που ακούγονται περί «προστασίας από την πειρατεία» και τα σχετικά, δείχνουν ολοένα και πιο ύπουλα...

tanea