Οι ταινίες της εβδομάδας από την Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Το «Artist» (Γαλλία/ Βέλγιο, 2011) του Μισέλ Χαζαναβίσιους είναι μια ταινία που θα αγαπήσουν μόνον όσοι αγαπούν βαθιά από μέσα τους τον κινηματογράφο, αλλά και όσοι αναζητούν ακόμη ίχνη από τη χαμένη τους αθωότητα _ συνειδητά ή υποσυνείδητα. Γιατί αυτή ηταινία που γυρίστηκε ασπρόμαυρη και χωρίς ήχο, είναι φτιαγμένη με αγάπη για το ίδιο το σινεμά από κάποιον που γνωρίζει το μέσο και την ιστορία του απέξω και ανακατωτά.

Με πλήθος αναφορών σε ταινίες και ηθοποιούς περασμένων εποχών και μεγαλείων, ο Χαζαναβίσιους έφτιαξε το δικό του ριμέικ του «Ενα αστέρι γεννιέται» (το πρώτο γυρίστηκε το 1937 από τον Γουίλιαμ Γουέλμαν με τους Φρέντρικ Μαρτς και Τζανέτ Γκέινορ) τοποθετώντας την ιστορία του στο 1927, λίγο πριν από την «εισβολή» του ήχου στον κινηματογράφο. Τότε που όλα άλλαξαν από τη μια στιγμή στην άλλη και η φωνή ήταν ο πραγματικός πρωταγωνιστής των ταινιών, αφήνοντας στο περιθώριο τους σταρ του βωβού που δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν μαζί της (ο Τσάρλι Τσάπλιν για παράδειγμα μισούσε τον ήχο και γύρισε τους «Μοντέρνους καιρούς» βωβούς το 1936, ενώ πια ο ήχος είχε καθιερωθεί στο σινεμά).

«Ο κόσμος θέλει να δει εμένα!» φωνάζει ο Τζορτζ Βαλεντίν (Ζαν Ντιζαρντέν), ο ευχάριστος, λαοφιλής, επικοινωνιακός μα και ματαιόδοξος αστέρας του βωβού ο οποίος βέβαια υπολογίζει χωρίς τον ξενοδόχο και κάνει λάθος, αφού τελικά η προστατευόμενή του νεαρή ηθοποιός Πέπι Μίλερ (Μπερενίς Μπεζό) είναι εκείνη που θα κλέψει την παράσταση, θα καταξιωθεί ως φρέσκο πρόσωπο του ήχου και θα τον αφήσει στη μοναξιά του αλκοόλ, χωρίς ωστόσο ποτέ να πάψει να τον αγαπά.

Ο Χαζαναβίσιους «παίζει» γλυκά με το ίδιο το σινεμά και την ιστορία του. Η εικόνα του Ντιζαρντέν για παράδειγμα παραπέμπει αμέσως σε πρόσωπα όπως ο Ερολ Φλιν, ο Τζον Γκίλμπερτ και κυρίως ο Τζιν Κέλι, ενώ κατά ένα μαγικό τρόπο, το φιλμ παρ' ότι έχει γυριστεί πάνω στο πασίγνωστο μοντέλο των δραμάτων της εποχής που τοποθετείται, δείχνει μοντέρνο! Αλλά για σκεφτείτε το: μέσα στη φασαρία και στον βομβαρδισμό των οπτικοακουστικών εφέ που πλέον χαρακτηρίζουν το 80% του κινηματογράφου, μια βωβή και ασπρόμαυρη ταινία τι άλλο από μοντέρνα θα μπορούσε να δείχνει;

Πάνω απ' όλα όμως το «Artist» είναι η ερωτική επιστολή του Χαζαναβίσιους προς το ίδιο το σινεμά, γι' αυτό και αισθάνθηκα τυχερός που «με έβαλε στην κοινοποίηση». Γιατί η αγάπη του είναι τρελή όσο τρελό είναι και το ρίσκο που πήρε, γιατί πραγματικά θέλει κότσια και τρέλα ώστε εν έτει 2011 να γυρίσεις μία ταινία ασπρόμαυρη και βωβή ακριβώς όπως γυρίζονταν οι ταινίες όταν το σινεμά γεννιόταν.



Η απομυθοποίηση της Μέριλιν Μονρόε

Με τη βιογραφική αισθηματική-δραματική κομεντί «Επτά μέρες με τη Μέριλιν» ο σκηνοθέτης Σάιμον Κέρτις ξεφυλλίζει τις σελίδες μιας παλιάς, ξεχασμένης ιστορίας που πολύ πιθανόν θα διασκεδάσει τους φαν των σινεφιλικών trivia πληροφοριών και την ίδια ώρα ενδεχομένως θα στενοχωρήσει τους λάτρεις της Μέριλιν Μονρόε που υποδύεται η Μισέλ Γουίλιαμς διεκδικώντας τη Χρυσή Σφαίρα Ερμηνείας σε κωμωδία ή μιούζικαλ.

Το φιλμ ρίχνει φως στο μυστηριώδες ιστορικό των γυρισμάτων της ταινίας «Ο πρίγκιπας και η χορεύτρια», μια αισθηματική κομεντί εποχής που ο σερ Λόρενς Ολίβιε γύρισε το 1956 στην Αγγλία έχοντας επιλέξει τη Μονρόε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο της χορεύτριας. Με οδηγό το βιβλίο του τρίτου βοηθού σκηνοθέτη Κόλιν Κλαρκ, η ταινία του Κέρτις εξετάζει το περίεργο ειδύλλιο που αναπτύχθηκε ανάμεσα στον Κλαρκ και στη Μονρόε (που εκείνη την εποχή ήταν παντρεμένη με τον θεατρικό συγγραφέα Αρθουρ Μίλερ) και συγχρόνως δίνει το κλίμα των γυρισμάτων και της εποχής.

Μέσα από αυτή την αξιοπερίεργη ιστορία, ο Κέρτις θέλει να αποδομήσει τελείως από το μύθο του το απόλυτο σύμβολο του σεξ στον 20ό αιώνα και η αλήθεια είναι ότι το πετυχαίνει. Η Μονρόε της Γουίλιαμς είναι ένα αδύναμο, φοβισμένο πλασματάκι, ο ορισμός της λέξης ανασφάλεια, και σίγουρα μία κακή ηθοποιός. Χρειάζεται το κανάκεμα της δασκάλας της στην υποκριτική Πόλα Στράσμπεργκ (Ζόι Γουάναμεϊκερ), νιώθει μηδενικό μπροστά στο κύρος των Ολίβιε, κι εκείνος όταν πλέον δεν αντέχει άλλο την αντιεπαγγελματική συμπεριφορά της τη σφάζει με τα λόγια, την κάνει κουρέλι.

Η ερωτική όμως περιπέτεια που η Μονρόε θα έχει με τον Κλαρκ μοιάζει άνευ σημασίας για όλους (και για τον θεατή), κάτι που θα μπορούσες να πεις για όλη την ταινία που σίγουρα δεν είναι η αντιπροσωπευτικότερη ιστορία που θα ήθελες να ξέρεις για τη Μονρόε. Αντιθέτως, η περίπτωση του Λόρενς Ολίβιε δείχνει σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα, ακριβώς επειδή ο Ολίβιε ήταν ένας πολύ πιο ενδιαφέρον άνθρωπος, αλλά και επειδή ο Κένεθ Μπράνα σε μια θαυμάσια στιγμή τον υποδύεται άψογα διεκδικώντας επίσης τη Χρυσή Σφαίρα (στην κατηγορία της β' ανδρικής ερμηνείας).



Ουμανισμός και οικογένεια

Ακόμη μία επίκαιρη ταινία, αυτή τη φορά από το μακρινό Τσαντ και με την υπογραφή του άγνωστου στην Ελλάδα σκηνοθέτη Μοχαμάτ Σαλέχ Χαρούν, «Ο άντρας που έκλαιγε» (Un homme qui crie, Τσαντ/ Γαλλία 2010) εστιάζει στη σχέση ενός πατέρα και του γιου του με φόντο μια χώρα στο έλεος του εμφυλίου πολέμου.

Ολη του τη ζωή ο πατέρας (εκπληκτικός ο ηθοποιός Γιουσούφ Τζαορό) την έχει περάσει στο ξενοδοχείο όπου εργάζεται ως συντηρητής πισίνας. Θα βάλει τον γιο του στη δουλειά, αλλά η οικονομική κρίση έχει τους δικούς της νόμους και ο ένας από τους δύο θα πρέπει τελικά να φύγει όταν η ιδιοκτησία του ξενοδοχείου περνά στα χέρια μιας κινέζας επιχειρηματίου.

«Μην τους αφήσεις να σε νικήσουν» του λέει ο φίλος του, ενώ εκείνος είναι έτοιμος να εκραγεί και βράζει μέσα στην εκνευριστική σιωπή του. Ο Σαλέχ Χαρούν όμως δεν θέλει να εκλαϊκεύσει την ιστορία του, η επανασύνδεση του πατέρα με τον γιο θα γίνει κάτω από τις πιο απίστευτες συνθήκες, όταν το θάρρος του πρώτου θα πάρει τον πρώτο λόγο και θα νικήσει κάθε εμπόδιο.

Με πλάνα ασυναγώνιστης διακριτικότητας, με έξοχες, ειλικρινείς ερμηνείες και χωρίς ποτέ να πέφτει στην παγίδα του στόμφου, ο σκηνοθέτης λέει ότι ακόμη και σε μία κοινωνία αποσύνθεσης όπου κυριαρχεί το «ο σώζων εαυτόν σωθείτω», ακόμη και εκεί, μπορεί να βρεθεί λίγη ανθρωπιά.

Γάτος με στιλ

Με τα τριών διαστάσεων κινούμενα σχέδια «Γάτος Σπιρουνάτος» (Puss in boots, ΗΠΑ, 2011) του Κρις Μίλερ ο μάγκας γάτος που γνωρίσαμε για πρώτη φορά στη δεύτερη ταινία «Σρεκ» αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο. Εδώ καλούμαστε να μάθουμε λεπτομέρειες για το ποιόν και το παρελθόν του καζανόβα ψιψίνου, ο οποίος με τη βοήθεια ενός τεράστιου αβγού ονόματι Χάμπτι Ντάμπτι και της Κίτι της Ελαφροπατούσας πρέπει να σκαρφαλώσει ως τον ουρανό για να κλέψει τη Χήνα με τα Χρυσά Αβγά. Για τους φιλόζωους και ειδικότερα τους γατόφιλους, ανεξαρτήτως ηλικίας, η ταινία είναι μια μικρή απόλαυση αν και σίγουρα δεν έχει το εκτόπισμα ενός «Σρεκ».
Το μόνο κρίμα είναι ότι οι έλληνες θεατές δεν θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν σε καμία προβολή τις φωνές των Αντόνιο Μπαντέρας (Γάτος), Σάλμα Χάγιεκ (Κίτι Ελαφροπατούσα), Ζακ Γαλιφιανάκις (Χάμπτι Ντάμπτι) και Μπίλι Μπομπ Θόρντον (Τζακ) που ακούγονται στην πρωτότυπη εκδοχή της ταινίας, η οποία θα παιχτεί αποκλειστικώς μεταγλωττισμένη από τους Τηλέμαχο Κρεβάικα, Βίκυ Νικολαΐδου, Βασίλη Μήλιο και Φώτη Πετρίδη (στους αντίστοιχους ρόλους).



Νήσος 2

Προβάλλεται επίσης η κωμωδία «NHSOS 2 - Το κυνήγι του χαμένου θησαυρού» (Ελλάδα, 2011) με την οποία ο Αντώνης Αγγελόπουλος έδωσε «συνέχεια» στην κωμωδία του Χρήστου Δήμα, παραγωγής 2009. Οι τέσσερις απατεώνες της πρώτης ταινίας (Βλαδίμηρος Κυριακίδης, ο διεφθαρμένος αστυνομικός, Μιχάλης Μαρίνος, ο γκέι ιερέας, Δημήτρης Τζουμάκης, το λαμόγιο πρώην δήμαρχος, και Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ο τρομοκράτης ιερέας) επιστρέφουν για νέες περιπέτειες στο ίδιο ανώνυμο νησί της πρώτης ταινίας όπου τώρα προσπαθούν να βρουν έναν κρυμμένο θησαυρό. Μόνον που το ξάφνιασμα της πρώτης ταινίας έχει πλέον δώσει τη θέση του στη φτώχεια της διεκπεραίωσης, τα αστεία είναι κρύα και οι ηθοποιοί το ξέρουν, ενώ ο Αντώνης Αγγελόπουλος δεν είναι Χρήστος Δήμας για να υποστηρίξει σκηνοθετικά μια μετριότατη «παραγγελιά» στην οποία ακόμα και η Ελένη Καστάνη είναι απογοητευτική.



tovima