Οι ταινίες της εβδομάδας από την Πέμπτη 13/10/ 2011

Πολιτικές δολοπλοκίες, θεωρίες συνωμοσίας, χτυπήματα κάτω από τη μέση και, βεβαίως,
παντλής έλλειψη εμπιστοσύνης είναι τα στοιχεία που ξεχωρίζουν στο πολιτικό θρίλερ «Αι Ειδοί του Μαρτίου» («The Ides of March», ΗΠΑ, 2010), ένα εξαιρετικά επίκαιρο και έξυπνο έργο, εμπνευσμένο μάλιστα από θεατρικό (του Μπο Γουίλιμαν). Τρία χρόνια μετά το ατυχές «Leatherheads» που ποτέ δεν είδαμε στις ελληνικές αίθουσες, ο Τζορτζ Κλούνεϊ κάθησε ξανά στην καρέκλα του σκηνοθέτη για να σκηνοθετήσει κάτι που σαφώς του ταιριάζει περισσότερο. Ο ίδιος υποδύεται τον κυβερνήτη μιας Πολιτείας που, με τον Ράιαν Γκόσλινγκ στο πλευρό του ως σύμβουλο, ρίχνεται στη μάχη της προεκλογικής εκστρατείας που στόχο έχει τη θέση του προέδρου των ΗΠΑ.

Οπως όμως ακούμε στην ταινία, το παιχνίδι για την προεδρία σημαίνει «Α' Εθνική», που επίσης σημαίνει ότι δεν επιτρέπεται να γίνει κανένα λάθος. Με πρόσχημα ένα δράμα που αφορά τον υποψήφιο, τον σύμβουλο και μια γυναίκα (Ιβαν Ρέιτσελ Γουντ) που θα φέρει τα πάνω κάτω, ο Κλούνεϊ εξετάζει σε κάθε λεπτομέρεια όλο το παρασκήνιο. Οι σύμβουλοι, οι δημοσιογράφοι, οι σύζυγοι και οι ερωμένες είναι οι ψηφίδες που θα φτιάξουν τη γενικότερη εικόνα μιας αδίστακτης κοινωνίας στην οποία η έννοια της ηθικής είναι ανέκδοτο. Γιατί αυτό που τελικά λέει η ταινία είναι ότι σε μια εποχή τόσο κυνική όσο η σημερινή, μόνον οι κυνικοί μπορούν να επιβιώσουν.

Οσοι δεν είναι και θέλουν να παραμείνουν όπως είναι, θα πρέπει να γίνουν. Αλλωστε το γεγονός ότι ο Κλούνεϊ γύρισε αυτή την ταινία δεν σημαίνει ότι το «Αι Ειδοί του Μαρτίου» απευθύνεται μόνο στους Δημοκρατικούς. Ο σκηνοθέτησε φρόντισε να διατηρήσει τις ισορροπίες ώστε το τελικό προϊόν να μπορεί κάλλιστα να γίνει αποδεκτό ακόμη και από τους Ρεπουμπλικανούς που στην Αμερική τον μισούν. Στο κάτω-κάτω λέει ανοιχτά ότι οι Ρεπουμπλικανοί είναι δυνατότεροι, σκληρότεροι και μοχθηρότεροι των Δημοκρατικών. Τέλος, να επισημάνουμε τους εξαιρετικούς β' ρόλους της ταινίας στα πρόσωπα των Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν και Πολ Τζιαμάτι που υποδύονται τους αρχισυμβούλους των δύο αντιπάλων. Εξοχοι στις σκηνές τους και κρίμα που δεν μοιράζονται παρά μόνο μία μαζί.

Η ζωή νικά τον θάνατο

Ο Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα είναι ο σκηνοθέτης της αριστουργηματικής ταινίας «Δευτέρες με λιακάδα» που γυρίστηκε το 2002 αλλά σήμερα δείχνει τόσο επίκαιρη όσο ποτέ. Είναι επίσης ο σκηνοθέτης του «Η ζωή που θα 'ρθει» («Amador», Ισπανία, 2010), που επίσης άπτεται της επικαιρότητας γιατί είναι η μακάβρια κωμική ιστορία μιας γυναίκας που αποφασίζει να μη γνωστοποιήσει τον θάνατο του γέροντα που φρόντιζε ώστε με αυτόν τον τρόπο να συνεχίσει να παίρνει τον μισθό της από την κόρη του.

Η κοπέλα - την οποία υποδύεται η περουβιανή ηθοποιός Μαγκαλί Σολιέ του «Madeinusa» και του «Γάλακτος της θλίψης» - θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να νικήσει τον χρόνο και να φυλάξει το μυστικό. Θα γεμίσει το σπίτι με λουλούδια για να καλύψει τη μυρωδιά της αποσύνθεσης της σορού, θα κερδίσει τη φιλία της πόρνης που επισκεπτόταν τον γέροντα, θα πει ψέματα στην εργοδότριά της, θα τσακωθεί με τον γείτονα. Μέσα από εμπνευσμένες σκηνές ενορχηστρωμένες με χειρουργική ακρίβεια, ο Ντε Αρανόα ισορροπεί ανάμεσα στις σουρεαλιστικές παραδόσεις του ισπανικού κινηματογράφου και στο σύγχρονο κοινωνικό σχόλιο, υμνώντας τελικά τη ζωή, τη δύναμη και την ομορφιά της. Αλλά το πιο συγκλονιστικό στοιχείο αυτής της ταινίας είναι το βλέμμα της πρωταγωνίστριας, μια μείξη κούρασης, παραίτησης αλλά και πεισμωμένης ελπίδας που κυριολεκτικά με αφόπλισε.

Στα βήματα του μπαμπά Ντένις

Το «Restless», τελευταία ταινία του Γκας Βαν Σαντ, είναι μια ευαίσθητη και τρυφερή φέτα ζωής που μοιάζει με επιστολή αγάπης προς τον γαλλικό κινηματογράφο της νουβέλ βαγκ. Ακόμη και ο τίτλος, «Restless» - που, για να θυμίσουμε στην εταιρεία διανομής, στα ελληνικά μπορεί να σημαίνει και «ανήσυχος» - είναι μια σαφέστατη παραπομπή στο «Breathless», όπως είχε παιχθεί στα αγγλικά το κλασικό φιλμ του Ζαν Λυκ Γκοντάρ «Με κομμένη την ανάσα». Γνωστός από ταινίες όπως ο «Milk» (Οσκαρ ερμηνείας στον Σον Πεν) και ο «Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ» (Οσκαρ σεναρίου), ο Βαν Σαντ εστιάζει στην περίπτωση ενός παράξενου, μοναχικού νέου (Χένρι Χόπερ), χόμπι του οποίου είναι οι επισκέψεις σε κηδείες.

Ο τυπάκος θυμίζει αρκετά τον Αντουάν Ντουανέλ, alter ego του Φρανσουά Τρυφό, που υποδύθηκε ο Ζαν Πιερ Λεό σε αρκετές ταινίες του. Να όμως που στις κηδείες ο νεαρός θα γνωρίσει τελικά τον μεγάλο έρωτα στο πρόσωπο μιας -κατά τραγική ειρωνεία - καρκινοπαθούς (Μία Βασίκοβσκα). Ο θάνατος είναι που τελικά (και εδώ) ενώνει τις δύο τούτες μοναχικές ψυχές σε μια ταινία που, χωρίς να αποτελεί κάτι σπουδαίο, σε συναρπάζει με τη φινέτσα της, τη μαγική φωτογραφία της (του ελληνικής καταγωγής Χάρη Σαβίδις) αλλά και το χαλαρό παίξιμο του Χένρι Χόπερ που είναι φτυστός ο πατέρας του Ντένις στη μετεφηβική ηλικία του.

Αυτοκαταστροφικό ριμέικ

Το β' διαλογής cult θρίλερ του 1973 «Μη φοβάσαι το σκοτάδι» («Don't be afraid of the dark») επανέρχεται ανακατασκευασμένο σε σκηνοθεσία Τρόι Νίξον και σενάριο Γκιγέρμο ντελ Τόρο. Το στίγμα του τελευταίου (σκηνοθέτη του «Λαβύρινθου του Πάνα») είναι εμφανές όταν κάτι μικροσκοπικά τερατάκια κάνουν την εμφάνισή τους, τσιρίζουν σαν ποντίκια που σκούζουν και αναστατώνουν τη ζωή της μικρής (Μπέιλι Μάντισον) που τα βλέπει στο τρομακτικό σπίτι όπου μετακόμισε με τον μπαμπά (Γκάι Πιρς) και την καινούργια μαμά της (Κέιτι Χολμς). Κρίμα όμως που τα τερατάκια είναι ακριβώς που χαλούν τη νεο-γκόθικ ατμόσφαιρα αυτού του θρίλερ, που θα ήταν προτιμότερο αν υπονοούσε, γιατί με το να κάνει τα πάντα «νιανιά» αυτοκαταστρέφεται.

tovima