Οι ταινίες της εβδομάδας από Πέμπτη 14/03/2013

«Επίθεση» («Attack»)

Κοινωνική ταινία συμπαραγωγής Λιβάνου/Γαλλίας/Κατάρ/Βελγίου 2012, σε σκηνοθεσία  Ζιάντ Ντουεϊρί, με τους Αλί Σουλιμάν, Ρεϊμόν Αμσελέμ.

Ενα ασταμάτητο κυνηγητό αναζήτησης της αλήθειας λαμβάνει χώρα στην ταινία του Λιβανέζου Ζιάντ Ντουεϊρί, πρώην οπερατέρ στο Χόλιγουντ και μάλιστα σε ταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο όπου εργάστηκε ως βοηθός. Ενώ δεν έχει ακόμη συνέλθει από το σοκ της απώλειας, ένας ισραηλινο-παλαιστίνιος χειρουργός (Αλί Σουλιμάν), το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, αποφασίζει να ανακαλύψει το αν η γυναίκα του ήταν όντως καμικάζι μιας τρομοκρατικής επίθεσης στο Τελ Αβίβ ή όxι. Ο ίδιος αδυνατεί να το πιστέψει αλλά τα στοιχεία των Αρχών του Τελ Αβίβ του δημιουργούν αμφιβολίες.

Με οδηγό του το πασίγνωστο μπεστ σέλερ του Γιασμίνα Χάντρα που κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη ως «Τρομοκρατικό χτύπημα», ο Ντουεϊρί στην τρίτη ταινία του ως σκηνοθέτη δημιούργησε ατμόσφαιρα έντασης και αγωνίας, με την κάμερά του να στριφογυρίζει σαν σβούρα στους δρόμους του Τελ Αβίβ και της Ναμπλούς. Το φιλμ νουάρ συναντά το Μεσανατολικό και τον Φραντς Κάφκα, ενώ προς όφελος του συνόλου ο φανατισμός που ο Ντουεϊρί επισημαίνει ότι προέρχεται και από τις δύο πλευρές παρουσιάζεται ισορροπημένα, μέσα από αντικειμενική ματιά, έστω και αν πολύ σύντομα αντιλαμβάνεσαι ότι αυτόν ακριβώς τον φανατισμό η ταινία και ο δημιουργός της καταδικάζουν.

 

 

«Ενα πλοίο για την Παλαιστίνη»

Κοινωνική ταινία ελληνικής παραγωγής 2012, σε σκηνοθεσία Νίκου Κούνδουρου, με τους Θεοδόση Ζαννή, Εύα Ψυλλάκη, Ιερώνυμο Καλετσάνο, Ερρίκο Λίτση

Το παλαιστινιακό ζήτημα είναι επίσης το θέμα που προσπαθεί να θίξει στην τελευταία ταινία του ο βετεράνος αλλά και ακούραστος Νίκος Κούνδουρος. Εδώ, ένα πλοίο από τον Παναμά το οποίο μεταφέρει όπλα για τους Παλαιστινίους με τελικό προορισμό την Χάιφα κάνει στάση σε ένα λιμάνι της Πελοποννήσου. Εκεί, νεοναζί, μασόνοι, Παλαιστίνιοι, μια εφημερίδα ονόματι «Φωνή» και ένας οίκος ανοχής με γυναίκες από κράτη της πρώην Ανατολικής Ευρώπης αναμειγνύονται σε μια τρομερά δαιδαλώδη ιστορία που απροκάλυπτα προσπαθεί να καταγγείλει την αδιαφορία της Ευρώπης απέναντι στον βασανισμένο λαό της Παλαιστίνης.

Συγχρόνως, ο σκηνοθέτης επιστρέφει στο εικαστικό πλαίσιο παλαιότερων ταινιών του όπως π.χ. το «Μπορντέλο» και προσπαθεί να κάνει μια (επίσης καταγγελτική) σύνοψη όλων των «κακών» που ταλαιπώρησαν την Ανατολική Ευρώπη τον 20ό αιώνα: οι πόρνες κοιτάζουν κατάματα τον φακό και θρηνούν για την καταραμένη μοίρα τους, άλλες από τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, άλλες από την Πολωνία του Βαλέσα, άλλες από τη Ρωσία και άλλες από την Ουγκάντα. Το εικαστικό κομμάτι του «Πλοίου», καθώς επίσης η διεύθυνση φωτογραφίας του Βαγγέλη Καριτζιδάκη είναι αυτά που ξεχώρισα σε αυτή την οργισμένη ταινία που μοιάζει με κραυγή απελπισίας ενός ανθρώπου που ή δεν ενδιαφέρεται για τίποτε ή ενδιαφέρεται για… όλα! 

 

 

«Σαββατοκύριακο στο Χάιντ Παρκ»

(«Hyde Park on the Hudson»)

Δραματική, βιογραφική κομεντί αμερικανικής παραγωγής 2012, σε σκηνοθεσία Ρότζερ Μισέλ, με τους Μπιλ Μάρεϊ, Λόρα Λίνεϊ, Ολίβια Γουίλιαμς.

Το «Σαββατοκύριακο στο Χάιντ Παρκ» δεν είναι μια ταινία. Είναι δύο. Η πρώτη ταινία αφορά την ανορθόδοξη, τρυφερή σχέση του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Φραγκλίνου Ρούσβελτ (1882-1945) με την εξαδέλφη του Ντέιζι, την οποία η ίδια η μητέρα του πρώτου είχε επιλέξει ως ιδανική παρέα για να χαλαρώνει. Η δεύτερη ταινία αφορά την επίσκεψη στην καταρρέουσα από την οικονομική ύφεση Αμερική που έκανε το το 1939 το βασιλικό ζεύγος του Ηνωμένου Βασιλείου, ο Βασιλιάς Γεώργιος ο 6ος και η βασίλισσα Ελισάβετ.

Κάτι δεν πάει καλά με τον συνδυασμό αυτών των δύο θεμάτων. Το πρώτο μέρος αναλώνεται σε βαρετές και αδιάφορες σκηνές ρομάντζου ανάμεσα στον Ρούσβελτ και την Ντέιζι (ο Μπιλ Μάρεϊ ελαφρώς κωμικός και η Λόρα Λίνεϊ μια ιδέα πιο σοβαρή απ' όσο χρειαζόταν). Ενας πλατωνικός έρωτας με μπόλικη οδήγηση γιατί στον παράλυτο Ρούσβελτ άρεσε να οδηγεί ριψοκίνδυνα το αυτοκίνητό του στο ύπαιθρο της έπαυλής του στο Χάιντ Παρκ (της Πολιτείας της Νέας Υόρκης). Ερχεται λοιπόν το δεύτερο μέρος, της επίσκεψης του βασιλικού ζεύγους, οπότε το φιλμ παύει να είναι απλώς μια αισθηματική κομεντί και γίνεται και πολιτική κομεντί, κάτι που σίγουρα σου προκαλεί αμηχανία εφόσον μιλάμε για έναν από τους σημαντικότερους προέδρους των ΗΠΑ τον 20ό αιώνα.

Είναι δυνατόν να σπαταλιέται τόση φαιά ουσία για το αν ο βασιλιάς της Αγγλίας θα φάει ή όχι το hot dog που η οικογένεια Ρούσβελτ έχει επιλέξει να του προσφέρει; Είναι δυνατόν όλο το πνεύμα του Ρούσβελτ να περιορίζεται στην επιτυχία ενός… πικνίκ; Πουθενά δεν μαθαίνεις κάτι ουσιαστικό για τον Ρούσβελτ και πουθενά δεν βλέπεις τον πραγματικό πολιτικό Ρούσβελτ. Το μόνο που μαθαίνεις είναι ότι ήταν από τη φύση του άνθρωπος απλός και αρκετά εξαρτημένος από τις γυναίκες της ζωής του, κυρίως από τη μητέρα του. Να μοιπόν γιατί ανάλαφρες ασημαντότητες  όπως το «Σαββατοκύριακο στο Χάιντ Παρκ» μπορούν να σε φέρουν στο σημείο να εκτιμήσεις περισσότερο ταινίες όπως ο «Λίνκολν» του Στίβεν Σπιλμπεργκ. 

 

 

«Περιπολία»

(«End of watch»)

Aστυνομικό δράμα αμερικανικής παραγωγής 2012, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Εϊερ, με τους Τζέικ Γκίλενχααλ, Μάικλ Πένια

Να μια ταινία που έχουμε δει αρκετές φορές αφού ο σκηνοθέτης/ σεναριογράφος της, ο Ντέιβιντ Εϊρ, δεν κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του από το να γράφει και ενίοτε να σκηνοθετεί ιστορίες εγκλήματος στους βίαιους δρόμους του Λος Αντζελες, με αστυνομικούς στα όρια της παράνοιας και κακοποιούς που έχουν προ πολλού υπερβεί αυτά τα όρια. Ο Εϊερ έγραψε τη «Μέρα εκπαίδευσης» (που χάρισε το Οσκαρ στον Ντενζέλ Ουάσιγκτον), το «SWAT» και την «Παράβαση καθήκοντος» σε σενάριο Τζέιμς Ελρόι. Ως σκηνοθέτης έχει δώσει την ενδιαφέρουσα ταινία «Θάνατος στην Πόλη των αγγέλων» (που στη χώρα μας βγήκε κατευθείαν στο DVD) αλλά και την «Εξουσία της νύχτας», σε σενάριο _και πάλι_ Ελρόι.

Στην «Περιπολία» και πάλι δυο αστυνομικοί του Λος Αντζελες, ένστολοι αυτή τη φορά (Τζέικ Γκίλενχααλ - Μάικλ Πένια), με τα κουμπούρια στα χέρια τσαμπουκαλεύονται εμπόρους ναρκωτικών και παίζουν με την τύχη τους. Το φιλμ, που προσπαθεί να κάνει τη διαφορά μέσα από το ίδιο το γύρισμά του, θυμίζει συχνά αστυνομικό reality. Μάλιστα, ένας αστυνομικός έχει μανία να καταγράφει τα πάντα με μια κάμερα και ένας από τους κακοποιούς το ίδιο. Η επιτυχία του Εϊρ είναι ότι κατορθώνει να σκιαγραφήσει χαρακτήρες σε μια καλοφτιαγμένη μεν ταινία, αλλά που στην πραγματικότητα σε κάνει να πεις μέσα σου «φτάνει», απλώς φτάνει.  

«Απαγωγή»

(Stolen)

Αστυνομική περιπέτεια αμερικανικής παραγωγής 2012, σε σκηνοθεσία Σάιμον Γουέστ, με τους Νίκολας Κέιτζ, Ντάνι Χιούστον, Τζος Λούκας

Στην τελευταία συνεργασία του Σάιμον Γουέστ με τον Νίκολας Κέιτζ (μαζί είχαν κάνει το «Conair») μέσα σε λιγότερο από 12 ώρες ένας πρώην ληστής που μόλις αποφυλακίστηκε (Κέιτζ) θα πρέπει να ανακαλύψει τα ίχνη της κόρης του, θύματος απαγωγής ενός πρώην συνεργάτη και φίλου του (Τζος Λούκας). Η ταινία αξιοποιεί καλά τους δρόμους της Νέας Ορλεάνης όπου γυρίστηκε. Οι σκηνές καταδίωξης αυτοκινήτων έχουν κάτι από την ενέργεια του «Ανθρώπου από την Γαλλία» και ο αστυνομικός της υπόθεσης, ο Ντάνι Χιούστον, παραπέμπει με το «καβουράκι» του αμέσως στον Τζίμι Ντόιλ που υποδύθηκε ο Τζιν Χάκμαν στην κλασική εκείνη ταινία.

Ομως κακά τα ψέματα. Το σενάριο ισοπεδώνεται από έναν σιδηρόδρομο απίστευτων καταστάσεων που σε κάνουν να πεις «ε αυτό, μόνον στο σινεμά μπορεί να γίνει!». Υποτίθεται ότι η υπόθεση της ταινίας δεν ξεπερνά μερικές ώρες αλλά όταν τελειώνει νιώθεις ότι έχει περάσει τουλάχιστον μια βδομάδα. 

 

 

«Ακάλυπτος»

Κωμωδία ελληνικής παραγωγής 2013, σε σκηνοθεσία Χρήστου Δήμα, με τους Πέτρο Φιλιππίδη, Γεράσιμο Σκιαδαρέση, Τζένη Θεωνά.

Στενάχωρα απογοητευτική η κινηματογραφική διασκευή της γνωστής τηλεοπτικής σειράς «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή», κυρίως επειδή o «Ακάλυπτος» φέρει την υπογραφή του Χρήστου Δήμα, σκηνοθέτη με καλά δείγματα γραφής, τόσο στην προσωπική δημιουργία («Οι ακροβάτες του κήπου») όσο και στην εμπορική παραγγελιά («ΝΗSOS»). Στη σειρά ο Αντώνης Καφετζόπουλος σε μια πραγματικά εμπνευσμένη κωμική στιγμή της καριέρας του, έπλασε ένα αξέχαστο λαμόγιο: τον κουτοπόνηρο καπάτσο που για τα φράγκα είναι ικανός να στήσει παγίδα ακόμη και στον καλύτερό του φίλο (Γιώργος Παρτσαλάκης).

Στην ταινία ο Πέτρος Φιλλιπίδης (που ούτως ή άλλως υπήρξε μια άστοχη αντικατάσταση του Καφετζόπουλου) είναι χειρότερος ακόμη και από τον Νίκο Παπαναστασίου στις βιντεοκασέτες των '80ς. Γενικότερα η ταινία έχει την προχειρότητα βιντεοκασέτας Ταμτάκου, υπάρχουν απαράδεκτα λάθη, ακόμη και στα ρακόρ: στη σκηνή της κηδείας για παράδειγμα, η θέση του  Γεράσιμου Σκιαδαρέση (επίσης άστοχη επιλογή για τον ρόλο του Παρτσαλάκη) δίπλα στην Τζένη Θεωνά είναι διαφορετική στα κοντινά πλάνα τους και διαφορετική στα μακρινά. Αλλ΄αντ' άλλων. Ακόμη και οι φρικτές νότες των Goin' Through μού έφεραν στο μυαλό την εποχή της κακής disco που πάντα συνόδευε εκείνα τα κατασκευάσματα.  

«Tad ο Χαμένος Εξερευνητής» («Tad the lost explorer») είναι κινούμενα σχέδια συμπαραγωγής Ισπανίας/ Γαλλίας σε σκηνοθεσία Ενρίκε Γκάτο, που προβάλλονται μεταγλωττισμένα στα ελληνικά, σε 2D και 3D. 

 

tovima