Οι ταινίες της εβδομάδας από Πέμπτη 03/01/2013

«Αννα Καρένινα» («Anna Karenina», Αγγλία, 2012) του Τζο Ράιτ, με τους Κίρα Νάιτλι, Ααρον Τζόνσον, Τζουντ Λο, Μαθιου Μακ Φέιντεν

Από την εισαγωγή κιόλας αυτής της ταινίας, όταν βλέπεις την αυλαία να ανοίγει σαν να πρόκειται για θεατρική παράσταση, αντιλαμβάνεσαι ότι η επιτηδευμένη θεατρικότητα  θα είναι το μεγάλο στοίχημα της τελευταίας (από τις πάμπολλες μέχρι σήμερα) κινηματογραφικές εκδοχές της «Αννα Καρένινα».

Και πραγματικά, το μεγαλεπήβολο θεατρικό στήσιμο αυτής της παραγωγής προσθέτει ενδιαφέρον στο διαχρονικό θέμα ενός έργου που χαρακτηρίστηκε η «πνευματική αυτοβιογραφία» του δημιουργού του, ρώσου συγγραφέα Λέοντος Τολστόι. Πάνω στη θεατρική σκηνή αυτού του ερωτικού δράματος οι ήρωες διασχίζουν πόρτες και βρίσκονται σε χιονισμένα τοπία, ενώ μια αίθουσα χορού μπορεί να μετατραπεί σε όπερα ή ακόμα και ιππόδρομο!

Σε ορισμένα δε σημεία, η χορευτική κινησιολογία με τα γκαρσόνια που σερβίρουν, τους αγρότες που θερίζουν και τους γραφειοκράτες που σφραγίζουν (η γραφειοκρατία άλλωστε είναι η ψυχή της Ρωσίας όπως ακούμε) σου δίνει την εντύπωση ενός μιούζικαλ χωρίς τραγούδια - κάτι που σίγουρα δεν έχουμε ξαναδεί σε προηγούμενη κινηματογραφική  εκδοχή της «Κανένινα».

Ολες αυτές οι επιμέρους λεπτομέρειες βέβαια, δεν είναι παρά στολίδια που υπηρετούν μια διαφορετική και ομολογουμένως έξυπνη σκοπιά στην εξέλιξη του ιδίου, διαχρονικού ερωτικού δράματος: ανέκαθεν ο πυρήνας αυτού του έργου ήταν η εκρηκτική προσωπικότητα της Αννας Καρένινα που κυριευμένη από τον «καταραμένο» έρωτά της με τον κόμη Βρόνσκι, διαλύει την αρμονική αλλά βαρετή ζωή της για να γίνει το «κακό» κορίτσι, η δακτυλοδεικτούμενη της υποκριτικής αριστοκρατικής κοινωνίας στη Ρωσία των τελών του 19ου αιώνα. Η Καρένινα παραβίασε τους «κανόνες», άρα πρέπει να αποκλειστεί από την κοινωνία. Δεν τη νοιάζει.

Ενώ όμως η Κίρα Νάιτλι, πιο όμορφη από ποτέ, κερδίζει στα σημεία γιατί οι ταινίες εποχής στις οποίες συνήθως σκηνοθετείται από τον Τζο Ράιτ εξακολουθούν να είναι το φόρτε της, το ίδιο δεν μπορείς να πεις ότι συμβαίνει με το έτερον ήμισυ του ζεύγους. Ο Ααρον Τζόνσον  θυμίζει μεν τον Τέρενς Σταμπ στα νιάτα του αλλά δείχνει τόσο λίγος ως Βρόσνκι, περισσότερο ένα κακομαθημένο πριγκιπόπουλο βγαλμένο από τις σελίδες ενός Αρλεκιν, παρά το παλικάρι που ζει μέσα από τα σπλάχνα του την ένταση του ερωτικού πάθους.

Αντιθέτως, ο Τζουντ Λο ήταν που έκανε τελικά την ερμηνευτική έκπληξη σ' αυτή την ταινία. Παίζοντας τον ανεκτικό σύζυγο της Αννας, ο βρετανός ηθοποιός φτιάχνει έναν γοητευτικό αντιήρωα που είναι ίσως ο μόνος του έργου με τον οποίο μπορείς στ' αλήθεια να ταυτιστείς.

«The Impossible» (Iσπανία, 2012) του Χουάν Αντόνιο Μπαγιονά, με τους Ναόμι Γουότς, Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, Τζεραλντίν Τσάπλιν.

Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της ταινίας του Κλιντ Ιστγουντ «Η ζωή μετά» (2010) ήταν μια σύντομη κινηματογραφική αναφορά στο καταστροφικό τσουνάμι που έπληξε την Ταϊλάνδη το 2004. Και να που σήμερα, η τελευταία ταινία του Χουάν Αντόνιο Μπαγιονά, του ισπανού σκηνοθέτη που σε ηλικία 31 ετών είχε κάνει μεγάλη αίσθηση σε όλον τον κόσμο με το μεταφυσικό θρίλερ «Το ορφανοτροφείο», είναι αφιερωμένη εξ ολοκλήρου στην ίδια τραγωδία. «Οδηγός» της όμως, μια αληθινή ιστορία.

Μια πενταμελής οικογένεια αποφασίζει να περάσει τα Χριστούγεννα στην Ταϊλάνδη. Εκεί όπου χωρίς ουδείς να καταλάβει το πώς και το γιατί, ο επίγειος παράδεισος από τη μια στιγμή στην άλλη θα μετατραπεί σε κόλαση. Η ταινία παρακολουθεί την αγωνιώδη προσπάθεια των μελών της στραπατσαρισμένης οικογένειας να επιβιώσουν. Η μάνα (Ναόμι Γουότς) έχει μείνει με το ένα παιδί (Τομ Χόλαντ) και ο πατέρας (Γιούαν Μακ Γκρέγκορ) με τα άλλα δύο (Σάμιουελ Τζόσλιν, Οκλι Πέντεργκαστ).

Δύο στοιχεία ξεχωρίζουν στην ταινία: πρώτον, η ανατριχιαστική αναπαράσταση μιας από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές που σημειώθηκαν ποτέ στον πλανήτη. Το θέαμα είναι κυριολεκτικά… impossible, σε κάνει να μην πιστεύεις στα μάτια σου. Ολο το κομμάτι της καταστροφής, που μάλιστα διαρκεί αρκετή ώρα, είναι ανατριχιαστικά έξοχο με το νερό να σέρνει τα πάντα, να κατεβάζει δέντρα, να  αναποδογυρίζει αυτοκίνητα, να ισοπεδώνει σπίτια. Δεν ξέρω πώς γύρισαν αυτές τις σκηνές αλλά είναι ένα κινηματογραφικό επίτευγμα διότι δεν φαίνεται πουθενά η «συνδρομή» των οπτικών εφέ.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό της ταινίας είναι οι σωματικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών, οι οποίοι θα πρέπει πραγματικά να δεινοπάθησαν στα γυρίσματα. Ιδίως η Ναόμι Γουότς που σε ένα μεγάλο κομμάτι της ταινίας υποδύεται έναν άνθρωπο με τρομακτικά τραύματα σε όλο το σώμα και που θα πρέπει να κάνει τεράστια προσπάθεια κινήσεων για να επιβιώσει. 

 

 

«Ο άνθρωπος που γελά» («L'homme qui rit», Γαλλία, 2012) του Ζαν Πιερ Αμερίς, με τους Μαρκ Αντρέ Γκροντέν, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Εμανουέλ Σενιέ.

«Μεγαλώνοντας το γέλιο σου θα γίνει πιο έντονο» λένε στον μικρό Γκουινπλέν στην αρχή ακόμα μιας ταινίας βασισμένης σε πασίγνωστο μυθιστόρημα, στο ομότιτλο του Βίκτωρος Ουγκό. Τραγική ειρωνεία φυσικά, γιατί το παιδί μόνο να γελάσει δεν θέλει εξαιτίας της αποκρουστικής παραμόρφωσης του προσώπου του. Οσο τα χρόνια περνούν, το πρόσωπο του παιδιού θα μετατρέπεται σε μια όλο και πιο μακάβρια και συγχρόνως γελοία μάσκα καθώς οι άκρες των χειλιών φτάνουν μέχρι τη μέση των μάγουλων με αποτέλεσμα ένα μόνιμο, εφιαλτικό χαμόγελο.

Ως φρικιό περιπλανώμενου θιάσου, ο Γκουινπλέν (Μαρκ Αντρέ Γκροντέν) με το πλασματικό του γέλιο θα χαρίσει το αληθινό γέλιο στους θεατές · ένα θέαμα παρόμοιο με του Ανθρώπου Ελέφαντα ή της Μαύρης Αφροδίτης. Ομως τελικά, γελά όντως καλύτερα όποιος γελά τελευταίος. Στη φυλακή ο Γκουινπλέν θα αποδειχθεί κληρονόμος τεράστιας κτηματικής περιουσίας, θα σαγηνεύσει την αριστοκρατία αλλά και θα σαγηνευτεί από αυτήν.

«Ανάμεσα σε δύο κόσμους» («Upside down», ΗΠΑ, 2012) του Χουάν Ντιέγκο Σολάνας, με τους Κίρστεν Ντανστ, Τζιμ Στέρτζες, Τίμοθι Σπολ

Βρισκόμαστε σε μια μετα-αποκαλυπτική εποχή όταν η «μεγάλη έκρηξη» έχει καταστρέψει τα πάντα και η Γη είναι χωρισμένη στα δύο. Το πάνω μέρος «κοιτάζει» το κάτω (σαν καθρέφτης) και ο συνδετικός κρίκος τους είναι μια  πολυεθνική εταιρεία ονόματι Trans World.

Αλλά το ερώτημα εδώ, είναι τι θα γινόταν αν η αγάπη ήταν ισχυρότερη από τη βαρύτητα. Γιατί πυρήνας της ιστορίας είναι μια ιστορία έρωτα και φαντασίας. Στον έναν κόσμο βρίσκεται ένας νεαρός εφευρέτης (Τζιμ Στέρτζες) ο οποίος προσλαμβάνεται στην Trans World, της οποίας τα κεντρικά γραφεία βρίσκονται στον άλλο κόσμο. Εκεί όπου μια υπάλληλός της (Κίρστεν Ντανστ) πάσχει από αμνησία με αποτέλεσμα να μην μπορεί να θυμηθεί ότι πριν από δέκα χρόνια ήταν ερωτευμένη με τον εφευρέτη.

 

 

 

«Πίσω από τους λόφους» («Beyond the hills», Ρουμανία, 2012) σε σκηνοθεσία Κριστιάν Μουντζιού, με τις Κοσμίνα Στράταν, Κριστίνα Φλούτουρ

Από την Πέμπτη 3 Ιανουαρίου θα αρχίσει να προβάλλεται και η πιο πρόσφατη δημιουργία του ρουμάνου κινηματογραφιστή Κριστιάν Μουντζιού, γνωστού από την καλλιτεχνική επιτυχία «4 μήνες, 3 βδομάδες και 2 μήνες».

Το «Πίσω από τους λόφους» εμπνέεται από την αληθινή ιστορία ενός εξορκισμού σε ένα μοναστήρι έξω απ' το Βουκουρέστι και εξετάζει τις τραγικές συνέπειές του. Οπως και στους «4 μήνες», έτσι και εδώ, ο Μουντζιού έχει σε πρώτο πλάνο δύο γυναίκες, δύο φίλες (Κοσμίνα Στράταν, Κριστίνα Φλούτουρ) που συναντιούνται ξανά ύστερα από έναν σύντομο αποχωρισμό: η μια έχει μόλις επιστρέψει από τη Γερμανία και η άλλη, που έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια  καταφεύγοντας σε μοναστήρι, της προσφέρει κατάλυμα.

Με αφορμή και πάλι ένα δυνατό γυναικείο ντουέτο, ο Μουντζιού χτίζει ένα δράμα που καθώς κορυφώνεται αναμοχλεύει τις σχέσεις εκκλησίας - κοσμικής ζωής, αλλά και τους φόβους και τις αντιθέσεις μιας κοινωνίας σε μεταβατικό στάδιο.

 

tovima