Οι ταινίες της εβδομάδας από Πέμπτη 18/10/2012

«Ο εκπληκτικός κύριος Λαζάρ» («Monsieur Lazhar», Καναδάς, 2012)

Lazhar στη γλώσσα των Αλγερινών σημαίνει τυχερός, όπως ακούμε στην ταινία του Φιλίπ Φαλαρντό «Ο εκπληκτικός κύριος Λαζάρ». 

Ο κ. Λαζάρ της ιστορίας δείχνει να είναι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Μετανάστης στον Καναδά, με το που ζητά δουλειά δασκάλου στο σχολείο όπου η προκάτοχος της θέσης του αυτοκτόνησε, την κερδίζει! Χωρίς συστάσεις, χωρίς τη μεσολάβηση τρίτου, χωρίς προϋπηρεσία. Μόνος του.

Αν πάντως ο Λαζάρ είναι μια φορά τυχερός, τότε τα παιδιά της τάξης του είναι χίλιες φορές τυχερά που τον έχουν δάσκαλο.

Ακολουθώντας την παράδοση ταινιών όπως το Αντίο κύριε Τσιπς» ή «Στον κύριό μας με αγάπη» αλλά απογυμνωμένος από το στοιχείο του μελό ο «κ. Λαζάρ» είναι το πορτρέτο του  ιδανικού δασκάλου για την εποχή μας και ο ηθοποιός που τον υποδύεται, ο Αλγερινός Μοχάμεντ Φελάγκ, μια μεγάλη αποκάλυψη.

«Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ στη Βρετανία»

Ο «Αστερίξ και ο Οβελίξ στη Βρετανία» («Astérix et Obélix: Au service de Sa Majesté», Γαλλία, 2012) του Λοράν Τιράν δείχνει να είναι η πιο ώριμη ταινία «Αστερίξ» ως τώρα. Οι δυο Γαλάτες ταξιδεύουν στη Βρετανία προκειμένου να βοηθήσουν τους γείτονές τους στην αντιμετώπιση του Ιουλίου Καίσαρα.

Ο Οβελίξ δεν αντέχει τη βρετανική κουζίνα (πού ακούστηκε αγριογούρουνο με σάλτσα μπακαλιάρου!) και μέσα σε όλα η βασίλισσα της Βρετανίας έχει το πρόσωπο της απόλυτης... Γαλλίδας, της Κατρίν Ντενέβ.

Το φιλμ υιοθετεί ως και ιδέες που θυμίζουν σύγχρονη εποχή. Παράδειγμα ο έλεγχος του Καίσαρα από τη ρωμαϊκή… τρόικα που ζητεί να μάθει γιατί η Κλεοπάτρα δεν πλήρωσε τα μεταφορικά της!

Το μόνο μείον της ταινίας (πέραν του κάθε άλλο παρά απαραίτητου 3D) ίσως να είναι το γεγονός ότι ο ρόλος του Αστερίξ είναι σχετικά υποβαθμισμένος και στο πρόσωπο του Εντουάρ Μπαέρ, ενός ηθοποιού πάνω στον οποίο όλα δείχνουν ψεύτικα - από το μουστάκι και την περούκα μέχρι τα δόντια.

Κάποτε στην Ανατολική Γερμανία («Barbara») 

Με φόντο τη δεκαετία του 1980 όταν ο Ψυχρός Πόλεμος διατηρούσε ακόμη τη Γερμανία χωρισμένη στα δυο, η Νίνα Χος, μια από τις πιο πολύτιμες γερμανίδες ηθοποιούς των τελευταίων χρόνων, υποδύεται την ηρωίδα του τίτλου της ταινίας «Μπάρμπαρα» («Barbara», Γερμανία, 2012).

Η Μπάρμπαρα είναι μια ανατολικογερμανίδα γιατρός η οποία δουλεύει μεθοδικά την αποσκίρτησή της προς τη Δύση έχοντας μετατεθεί δυσμενώς σε κάποιο χωριό της πατρίδας της, της Ανατολικής Γερμανίας.

Συνδυάζοντας το σασπένς με το ψυχολογικό δράμα και χωρίς να καταφεύγει σε εύκολες ή προφανείς λύσεις ο σκηνοθέτης Κρίστιαν Πέτσολντ, με τη βοήθεια του ψυχρού αλλά καθαρού προσώπου της  Χος (μούσας του σε αρκετές ταινίες), έφτιαξε ένα ήσυχο και ατμοσφαιρικό ψυχολογικό δράμα στο οποίο η ανθρωπιά βρίσκεται κρυμμένη στη σκιά του φόβου.

Με τον διεισδυτικό φακό του, ο Πέτσολντ, άτυπος βαρόνος στο Νέο Κύμα του σύγχρονου γερμανικού κινηματογράφου που γεννήθηκε και ωρίμασε στην προηγούμενη δεκαετία, αναμοχλεύει ζητήματα όπως η ελευθερία, η ταυτότητα αλλά και η προδοσία τα οποία είχε θίξει με πιο γλαφυρή αφήγηση η κλασική πλέον γερμανική ταινία «Οι ζωές των άλλων» του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνενσμαρκ.

Η «Μπάρμπαρα» κατά κάποιον τρόπο είναι μια πιο «εσωτερική» εκδοχή του ιδίου θέματος.

Η πόλη των Παιδιών 

Παραγωγή: Ελληνική Σκηνοθεσία: Γιώργος Γκικαπέππας

Πρωταγωνιστούν: Κίκα Γεωργίου, Γιώργος Ζιόβας, Βασίλης Μπισμπίκης, Αννα Καλαϊτζίδου, Ιωσήφ Πολυζωίδης, Υρώ Λούπη

Μέσα από ένα κολάζ γόνιμων ή άγονων ερώτων της Αθήνας του 2010, η ταινία προσπαθεί να εστιάσει στην ωριμότητά μας τη στιγμή που γεννάμε, όταν η ίδια μας η αντιφατική πολλές φορές πραγματικότητα μετατρέπει αυτό το θαύμα της ζωής σε θρίλερ. Γιατί αν η ανωριμότητα είναι ίσως το γοητευτικό προσόν της παιδικής ηλικίας, στις περιπτώσεις των ενηλίκων προκαλεί τη θλιβερή εκδοχή των σύγχρονων σχέσεων: η π...αράνοια των καιρών μεταφέρεται σαν νόσημα στις ζωές των ζευγαριών που συμπεριφέρονται σαν παιδιά έξω από την παιδική ηλικία. Και αν η πόλη και η εποχή είναι οι μήτρες που μας εγκυμονούν και μας διαμορφώνουν, άλλο τόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι το φως και η ελπίδα του τρελού κόσμου που τους κληροδοτούμε.

Hope Springs 

Παραγωγή: Αμερικανική Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φράνκελ

Πρωταγωνιστούν: Μέριλ Στριπ, Τόμι Λι Τζόουνς, Στιβ Κάρελ, Τζιν Σμαρτ

Ρομαντική κομεντί από τον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Φράνκελ που είχε συνεργαστεί πάλι με την Στριπ στο «The Devil Wears Prada» και σε σενάριο της Βανέσας Τέιλορ που γράφει το πρώτο της σενάριο για την μεγάλη οθόνη μετά από μεγάλες επιτυχίες στην μικρή ανάμεσα στις οποίες και δύο επεισόδια του Game of Thrones. To δυνατό σημείο της ταινίας είναι βέβαια το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Μέριλ Στριπ και Τόμι Λι Τζόουνς που παίζουν για πρώτη φορά μαζί.

Τα 30 χρόνια που η Μιβ είναι παντρεμένη με τον Αρνολντ έχουν κάνει τον γάμο τους να ατονήσει και η Μιβ θέλει να τον ξαναζωντανέψει. Μόλις μαθαίνει πως ότι ένας διάσημος γκουρού των σχέσεων βρίσκεται στην πόλη Great Hope Springs αποφασίζει να πείσει τον σκεπτικιστή Αρνολντ να μπουν στο αεροπλάνο για μια εβδομάδα έντονης συζυγικής και σεξουαλικής θεραπείας. Το να πάνε εκεί ήταν αρκετά δύσκολο, αλλά η πραγματική περιπέτεια ξεκινάει όταν θα πρέπει να μάθουν νέες στάσεις και βρουν πάλι την νεανική σπίθα...

 

protothema