Συνοικία το όνειρο
Του Αλέκου Αλεξανδράκη. Δραματική σάτιρα, 1961, Ελλάδα. 1 ώρα και 35 λεπτά. Με τους: Αλέκο Αλεξανδράκη, Μάνο Κατράκη, Αλίκη Γεωργούλη
Με προβολές στο Ζέφυρο, στα Άνω Πετράλωνα, όπου και γυρίστηκε, επανεκδίδεται η «Συνοικία το όνειρο», το νεορεαλιστικό δράμα του Αλέκου Αλεξανδράκη. Με έντονο το σατιρικό στοιχείο, αλλά και μια πολύ γλυκιά αγάπη για τους χαρακτήρες και το αδιέξοδό τους, ο Αλεξανδράκης μας συστήνει σε μια γειτονιά με τους κατοίκους της που αναζητούν το όνειρο, τον χαρισματικό, αλλά άφραγκο γόη, τους απατεωνίσκους που ψάχνουν την εύκολη καλή, την αλτρουιστική μητέρα, την σουρτούκω της περιοχής, την καρτερική σύζυγο.
Είναι αδύνατο να μην παρασυρθείς σε συγκρίσεις με το σήμερα, να μην πονέσεις και φοβηθείς μαζί με τους χαρακτήρες, γιατί πονάς και φοβάσαι ούτως ή άλλως με όσα συμβαίνουν γύρω σου και μέσα σου. Ευθύνεται κιόλας η προσεγμένη σκηνοθεσία του Αλεξανδράκη και η τόσο γνώριμη μουσική του Θεοδωράκη, που μπαίνεις άμεσα στον κόσμο τους, που είναι κόσμος σου, που μπορεί σε λίγο να χαθεί κι αυτός, και να σου το κλάμα.
If… - Επαναστατημένη γενιά / If…
Του Λίντσεϊ Άντερσον. Δραματική, 1968, Αγγλία. 1 ώρα και 51 λεπτά. Με τους: Μάλκολμ ΜακΝτάουελ, Ντέιβιντ Γουντ, Κριστίν Νούναν
Το «If… - Επαναστατημένη γενιά» έχει μια από τις πιο κουλές σκηνές που έχω δει στη ζωή μου. Στο αλληγορικό δράμα του Λίντσεϊ Άντερσον, ο οποίος χρησιμοποιεί το πλαίσιο ενός βρετανικού σχολείου για να κάνει πολιτικούς και κοινωνικούς παραλληλισμούς των μαθητών με τους πολίτες που θα γίνουν σε μερικά χρόνια (και με τους υπόλοιπους που τους περιμένουν εκεί έξω), το φαντασιακό μπλέκει με το ρεαλιστικό, το έγχρωμο με το ασπρόμαυρο, το παλιό με το νέο. Στον παγιωμένο, μαγκωμένο κόσμο του σχολείου, με τις παραδόσεις, τις ιεροτελεστίες, τα βασανιστήρια και τους κώδικες, μας συστήνει ο Μάλκολμ ΜακΝτάουελ, στα νιάτα του ακόμα, με το μάτι ήδη να γυαλίζει. Όταν, αφότου έχουμε γίνει μάρτυρες της απανθρωπιάς της καθημερινής τους διαβίωσης και έχει κάτσει για τα καλά η πληροφορία της ματαιότητας των πραγμάτων, ο ΜακΝτάουελ πηγαίνει στο διευθυντή μαζί με τους κολλητούς του για να απολογηθεί στον παπά του σχολείου, εκείνος εμφανίζεται μέσα από ένα ράφι στον τοίχο. Σηκώνεται, δέχεται τη συγγνώμη, ξαναξαπλώνει, και ο διευθυντής τον ξαναβάζει μέσα στον τοίχο. Δε χρειάζεται να είσαι 18 για να γουρλώσουν τα μάτια σου με μια τέτοια σκηνή.
Βλέποντας όμως ξανά την ταινία, το μνημειώδες τέλος που εξυμνούν όλοι, έχει πάρει άλλες διαστάσεις, θες γιατί το Columbine έχει αφήσει ανεξίτηλο στίγμα και μια, θλιβερή, ανεπιθύμητη παράδοση από μόνο του, θες γιατί έχω αρχίσει να ονειρεύομαι επαναστάσεις αναίμακτες και ουτοπικές, θες γιατί καμία αναπαράσταση της επανάστασης δεν μπορεί να επαναφέρει την δύναμη που είχε κάποτε στο μυαλό μου. Ανεξαρτήτως, αποτελεί απαραίτητη θέαση, μην το αμελήσετε.
The Party
Του Μπλέικ Έντουαρντς. Κωμωδία, 1969, ΗΠΑ. 1 ώρα και 39 λεπτά. Με τους: Πίτερ Σέλερς, Κλοντίν Λονζέ
Τι να πει κανείς που δεν έχει ξαναειπωθεί για το «Πάρτυ», μια από τις καλύτερες κωμωδίες που έχουν γίνει ποτέ; Έχω μάλιστα την αίσθηση ότι έχω ξαναγράψει αρκετές φορές για το σλάπστικ του Πίτερ Σέλερς ως Ινδού που πάει και σπέρνει την καταστροφή σ΄ένα χολιγουντιανό πάρτυ, τη βωβή σωματική του τελειότητα, το κέφι του Μπλέικ Έντουαρντς στη σκηνοθεσία και την πολύχρωμη, χιπο-αισθητική.
Μπέρντι μπέρντι ναμ ναμ, εκρήξεις σε σετ γυρισμάτων, κοτόπουλα καρφωμένα σε τιάρες, τουαλέτες που ξεχειλίζουν, μεθυσμένοι σερβιτόροι, ελέφαντες σε υπερχειλισμένο με σαπουνάδες σαλόνι. Τα λόγια είναι περιττά. Αν υποθέσω ότι υπάρχει κάποια/ος που δεν το έχει δει ακόμα, ας κάνει μια χάρη στον εαυτό της/του κι ας πάει. Με παρέα, εννοείται.
Του Αλέκου Αλεξανδράκη. Δραματική σάτιρα, 1961, Ελλάδα. 1 ώρα και 35 λεπτά. Με τους: Αλέκο Αλεξανδράκη, Μάνο Κατράκη, Αλίκη Γεωργούλη
Με προβολές στο Ζέφυρο, στα Άνω Πετράλωνα, όπου και γυρίστηκε, επανεκδίδεται η «Συνοικία το όνειρο», το νεορεαλιστικό δράμα του Αλέκου Αλεξανδράκη. Με έντονο το σατιρικό στοιχείο, αλλά και μια πολύ γλυκιά αγάπη για τους χαρακτήρες και το αδιέξοδό τους, ο Αλεξανδράκης μας συστήνει σε μια γειτονιά με τους κατοίκους της που αναζητούν το όνειρο, τον χαρισματικό, αλλά άφραγκο γόη, τους απατεωνίσκους που ψάχνουν την εύκολη καλή, την αλτρουιστική μητέρα, την σουρτούκω της περιοχής, την καρτερική σύζυγο.
Είναι αδύνατο να μην παρασυρθείς σε συγκρίσεις με το σήμερα, να μην πονέσεις και φοβηθείς μαζί με τους χαρακτήρες, γιατί πονάς και φοβάσαι ούτως ή άλλως με όσα συμβαίνουν γύρω σου και μέσα σου. Ευθύνεται κιόλας η προσεγμένη σκηνοθεσία του Αλεξανδράκη και η τόσο γνώριμη μουσική του Θεοδωράκη, που μπαίνεις άμεσα στον κόσμο τους, που είναι κόσμος σου, που μπορεί σε λίγο να χαθεί κι αυτός, και να σου το κλάμα.
If… - Επαναστατημένη γενιά / If…
Του Λίντσεϊ Άντερσον. Δραματική, 1968, Αγγλία. 1 ώρα και 51 λεπτά. Με τους: Μάλκολμ ΜακΝτάουελ, Ντέιβιντ Γουντ, Κριστίν Νούναν
Το «If… - Επαναστατημένη γενιά» έχει μια από τις πιο κουλές σκηνές που έχω δει στη ζωή μου. Στο αλληγορικό δράμα του Λίντσεϊ Άντερσον, ο οποίος χρησιμοποιεί το πλαίσιο ενός βρετανικού σχολείου για να κάνει πολιτικούς και κοινωνικούς παραλληλισμούς των μαθητών με τους πολίτες που θα γίνουν σε μερικά χρόνια (και με τους υπόλοιπους που τους περιμένουν εκεί έξω), το φαντασιακό μπλέκει με το ρεαλιστικό, το έγχρωμο με το ασπρόμαυρο, το παλιό με το νέο. Στον παγιωμένο, μαγκωμένο κόσμο του σχολείου, με τις παραδόσεις, τις ιεροτελεστίες, τα βασανιστήρια και τους κώδικες, μας συστήνει ο Μάλκολμ ΜακΝτάουελ, στα νιάτα του ακόμα, με το μάτι ήδη να γυαλίζει. Όταν, αφότου έχουμε γίνει μάρτυρες της απανθρωπιάς της καθημερινής τους διαβίωσης και έχει κάτσει για τα καλά η πληροφορία της ματαιότητας των πραγμάτων, ο ΜακΝτάουελ πηγαίνει στο διευθυντή μαζί με τους κολλητούς του για να απολογηθεί στον παπά του σχολείου, εκείνος εμφανίζεται μέσα από ένα ράφι στον τοίχο. Σηκώνεται, δέχεται τη συγγνώμη, ξαναξαπλώνει, και ο διευθυντής τον ξαναβάζει μέσα στον τοίχο. Δε χρειάζεται να είσαι 18 για να γουρλώσουν τα μάτια σου με μια τέτοια σκηνή.
Βλέποντας όμως ξανά την ταινία, το μνημειώδες τέλος που εξυμνούν όλοι, έχει πάρει άλλες διαστάσεις, θες γιατί το Columbine έχει αφήσει ανεξίτηλο στίγμα και μια, θλιβερή, ανεπιθύμητη παράδοση από μόνο του, θες γιατί έχω αρχίσει να ονειρεύομαι επαναστάσεις αναίμακτες και ουτοπικές, θες γιατί καμία αναπαράσταση της επανάστασης δεν μπορεί να επαναφέρει την δύναμη που είχε κάποτε στο μυαλό μου. Ανεξαρτήτως, αποτελεί απαραίτητη θέαση, μην το αμελήσετε.
The Party
Του Μπλέικ Έντουαρντς. Κωμωδία, 1969, ΗΠΑ. 1 ώρα και 39 λεπτά. Με τους: Πίτερ Σέλερς, Κλοντίν Λονζέ
Τι να πει κανείς που δεν έχει ξαναειπωθεί για το «Πάρτυ», μια από τις καλύτερες κωμωδίες που έχουν γίνει ποτέ; Έχω μάλιστα την αίσθηση ότι έχω ξαναγράψει αρκετές φορές για το σλάπστικ του Πίτερ Σέλερς ως Ινδού που πάει και σπέρνει την καταστροφή σ΄ένα χολιγουντιανό πάρτυ, τη βωβή σωματική του τελειότητα, το κέφι του Μπλέικ Έντουαρντς στη σκηνοθεσία και την πολύχρωμη, χιπο-αισθητική.
Μπέρντι μπέρντι ναμ ναμ, εκρήξεις σε σετ γυρισμάτων, κοτόπουλα καρφωμένα σε τιάρες, τουαλέτες που ξεχειλίζουν, μεθυσμένοι σερβιτόροι, ελέφαντες σε υπερχειλισμένο με σαπουνάδες σαλόνι. Τα λόγια είναι περιττά. Αν υποθέσω ότι υπάρχει κάποια/ος που δεν το έχει δει ακόμα, ας κάνει μια χάρη στον εαυτό της/του κι ας πάει. Με παρέα, εννοείται.
Αναρτήσεις
%20frame.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου