20 χρόνια ελληνική ιδιωτική τηλεόραση.

Ελληνικές σειρές, ετών είκοσι

Από το κέφι και τις επιτυχίες των πρώτων χρόνων της ιδιωτικής τηλεόρασης, στον ψηφιακό επαγγελματισμό του σήμερα

Μπορεί η Ιστορία να μην επιφύλαξε για την Ελλάδα τις μεγαλειώδεις στιγμές εκείνου του δραματικού φθινοπώρου όταν η μισή Ευρώπη άλλαζε δέρμα. Ομως το ελληνικό 1989 σίγουρα δεν ήταν ασήμαντη χρονιά. Με τίποτα. Σημαδεύτηκε από ένα τρομερό πολιτικό σκάνδαλο με μίντια και τράπεζες, και από τη δίκη ενός πρωθυπουργού. Μιντιακά σημαδεύτηκε από την κατάρρευση του κρατικού μονοπωλίου. Κι αν κανένα CNN δεν έστρεψε τους προβολείς του προς τα εδώ, εμείς ξέρουμε ότι η δική μας βελούδινη επανάσταση έπαιρνε σάρκα και οστά μέσα από τις καμαρωτές, τηλεοπτικές μας οθόνες.

Ηταν το 1989, ήταν Νοέμβριος και η εποχή που ένας έγχρωμος δέκτης παραήταν αρκετός στην πιο προνομιακή θέση του καθιστικού. Ηταν η χρονιά που οι Ελληνες αποχαιρετούσαν το κρατικό μονοπώλιο της ΕΡΤ και μαζί μια ολόκληρη εποχή. Παρά τα σκάνδαλα, τον πολιτικό πυρετό, τις αλλεπάλληλες εκλογές, ένας καινούργιος κόσμος μας έκλεινε το μάτι.

Μας χωρίζουν είκοσι ολόκληρα χρόνια από εκείνον τον Νοέμβριο και υπάρχουν γενιές σε παραγωγικές θέσεις που δεν μπορούν να διανοηθούν τη μουχλιασμένη τηλεοπτική προϊστορία μας. Δικαίως. Μεγάλωσαν με τα σίριαλ της ιδιωτικής τηλεόρασης, θεωρούν τα «πρωινάδικα», τους πανελίστες, τα ειδησεογραφικά «παράθυρα» των 8, αυτονόητες παραμέτρους μιας καθιερωμένης, τηλεοπτικής γλώσσας.

Κι όμως, η εξέλιξη της ιδιωτικής τηλεόρασης στα είκοσι αυτά χρόνια δεν υπήρξε ευθύγραμμη. Και δεν υπάρχει καλύτερος καθρέφτης για κάθε κοινωνία από το τηλεοπτικό προϊόν της. Κι εκεί που το τηλεοπτικό προϊόν αποκτά σχεδόν αυτοματοποιημένους δεσμούς με την κοινωνία είναι το σίριαλ. Οχι τόσο γιατί μια σειρά αποκωδικοποιεί (έστω χοντροκομμένα) τις κοινωνικές συμπεριφορές ή αποτυπώνει αυτούσια την πραγματικότητα του «κανονικού» κόσμου έξω στους δρόμους. Αλλά γιατί οι μόδες των σίριαλ, οι μεγάλες επιτυχίες και οι τρανταχτές αποτυχίες μας δίνουν συνήθως μια εικόνα για το ποιοι είμαστε, τι μας αρέσει, τι δεν μας αρέσει.

Αν το 2009 είναι μια χρονιά ενηλικίωσης για την ιδιωτική τηλεόραση, η ελληνική κωμωδία καταστάσεων (το συντριπτικό ποσοστό της εγχώριας παραγωγής) μοιάζει να έχει εισέλθει εδώ και αρκετά χρόνια σε κλιμακτήριο. Λίγα καλά πράγματα γράφονται, οι μεταφορές ξένων επιτυχιών δίνουν τον τόνο στην πιο αμήχανη εποχή της ελληνικής τηλεοπτικής σειράς στα 20 αυτά χρόνια. Την ίδια εποχή που οι «Τρεις Χάριτες» και τα «Εγκλήματα» εξακολουθούν να κάνουν υψηλά νούμερα στη νιοστή επανάληψή τους. Η αμηχανία πολλαπλασιάζεται όταν στο εγχώριο prime time φιλοξενούνται ξένες τηλεοπτικές σειρές υψηλού επιπέδου, συνήθως αμερικάνικες.

Τρεις άνθρωποι της ιδιωτικής τηλεόρασης, μια παραγωγός, ένας σεναριογράφος και ένας σκηνοθέτης, θυμούνται το άγουρο πέρασμα από το μονοπώλιο της ΕΡΤ στην εποχή της αφθονίας, αποτιμούν τον δύσκολο δρόμο προς την ενηλικίωση και ρισκάρουν να φανταστούν το τηλεοπτικό μας αύριο.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο εδώ !