Αντι-ήρωες μιας σκοτεινής εποχής

Πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε αμερικανικά σίριαλ αποκαλύπτουν τον σύγχρονο άνθρωπο των μητροπόλεων.

Κανένας τους δεν αποτελεί καινούργιο πρόσωπο στη διεθνή τηλεόραση. Οι σειρές τους παίζονται για τουλάχιστον δύο σεζόν στο εξωτερικό, και οι ίδιοι είναι βετεράνοι είτε άλλων, παλαιότερων επιτυχημένων σειρών (βλέπε «Six Feet Under», «The X-Files») είτε υπερπαραγωγών του Χόλιγουντ (βλέπε πάλι «The X-Files» αλλά και κλασικές ταινίες όπως «Επικίνδυνες σχέσεις» ή «Το σπίτι των πνευμάτων»).

Ο λόγος για τον Μάικλ Σ. Χολ, την Γκλεν Κλόουζ και τον Ντέιβιντ Ντουκόβνι, τους τρεις πρωταγωνιστές των αμερικανικών σειρών «Dexter», «Damages» και «Californication».

Βαθιά προβληματικοί

Διανύοντας τώρα τον δεύτερο ή τρίτο κύκλο της αντίστοιχης σειράς τους στο εξωτερικό -στην Ελλάδα παρακολουθούμε τώρα τα αρχικά επεισόδια των «Dexter» και «Californication» στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ-, οι τρεις ηθοποιοί αναλαμβάνουν να ενσαρκώσουν τρεις ιδιαίτερους χαρακτήρες, πάνω στους οποίους βασίζεται και όλη η επιτυχία των παραγωγών.

Γιατί, αν και μόνο η Γκλεν Κλόουζ αποχώρησε από τα βραβεία ΕΜΜΥ της περασμένης Κυριακής αγκαλιά με το αγαλματίδιο για την καλύτερη ερμηνεία σε δραματική σειρά, θα μπορούσε να το είχε πάρει και για τους τρεις μαζί. Και αυτό, γιατί μαζί της, ο Χολ και ο Ντουκόβνι αποτελούν μέρος ενός τηλεοπτικού φαινομένου, μιας τάσης που βάζει την πλοκή σε δεύτερη μοίρα, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στο χτίσιμο περίπλοκων χαρακτήρων, με σκοτεινές πλευρές που διαρκώς απειλούν να τους καταλάβουν ολοκληρωτικά.

Ο «ηθικός» δολοφόνος του Μαϊάμι, η αδίστακτη δικηγόρος της Νέας Υόρκης και ο αποτυχημένος και νυμφομανής σαραντάρης του Λος Αντζελες... Από την έλλειψη κάθε είδους συναισθήματος και ψυχικού πόνου, στην απειλητική παρουσία επικίνδυνων μυστικών. Και από εκεί, στην απόλυτη κυνικότητα, που οδηγεί σε μια σχεδόν κλινική αναισθησία. Αν ήταν ήρωες κόμικς, οι χαρακτήρες που κυριαρχούν μονίμως με ένα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι τους... Ομως, αυτή η σκοτεινή πλευρά, αλλά και ο τρόπος που προσπαθούν να την αντιμετωπίσουν είναι που τους κάνει ιδιαίτερους. Γιατί δεν πρόκειται για τους συνηθισμένους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ούτε για τους καθιερωμένους «κακούς»: πρόκειται για βαθιά προβληματικούς χαρακτήρες, για αντι-ήρωες, που για κάποιο λόγο συναρπάζουν ένα ευρύ κοινό, το οποίο μπορεί να μη διαθέτει δολοφονικό ένστικτο σαν τον Ντέξτερ, αλλά μάλλον ανακαλύπτει κάτι οικείο στην απειλή που μπορεί να δεχθεί κανείς από την ίδια του τη συμπεριφορά...

Οι μονόλογοι του Ντέξτερ, ενός δολοφόνου με άποψη περί ηθικής, τον οποίο παίζει ο Μάικλ Σ. Χολ στην ομώνυμη σειρά, αποτελούν ίσως τις πιο πολύτιμες στιγμές κάθε επεισοδίου. Ο Ντέξτερ αποκαλύπτεται στο κοινό, που παίζει με τη σειρά του το ρόλο του ψυχαναλυτή, ακούγοντας κάθε ψυχρή αλλά αληθινή φράση από το στόμα ενός ανθρώπου που έχει γεννηθεί δίχως την ευλογία του συναισθήματος. Δεν μπορεί να νιώσει τίποτα, ενώ συγχρόνως τον καταλαμβάνει ένα δολοφονικό ένστικτο το οποίο καταφέρνει να δαμάσει, στοχεύοντάς το μόνο σε ανθρώπους που αντικειμενικά αξίζουν να πεθάνουν. Η μακάβρια απασχόλησή του, όμως, έχει λιγότερο ενδιαφέρον από τη συνεχή του ανήσυχη προσπάθεια να φανεί «κανονικός», να κρύψει τη σκοτεινή του πλευρά όσο καλύτερα μπορεί, και όχι επειδή φοβάται ότι θα τον πιάσουν, αλλά επειδή μάλλον φοβάται την αντίδραση του κόσμου στην πλήρη απάθειά του. Ισως ο φόβος τελικά να είναι και το μόνο του συναίσθημα...

Και αν ο Ντέξτερ προσπαθεί να μη φαίνεται απαθής, ο Χανκ Μούντι του Ντουκόβνι («Californication») καταφεύγει στην απάθεια και τον κυνισμό και δεν φοβάται να το δείξει. Χάνει τον έλεγχο συνειδητά, πέφτοντας με τα μούτρα στην αλόγιστη πραγματοποίηση σεξουαλικών φαντασιώσεων, στα ναρκωτικά, στο ποτό και το κάπνισμα. Λυπάται τον εαυτό του μονίμως, αλλά δεν κάνει κάτι για να αλλάξει την κατάστασή του, που προέρχεται κυρίως από την ανικανότητά του ως συγγραφέα να εμπνευστεί καινούργιες ιδέες. Είναι ο χωρισμένος σαραντάρης που κυκλοφορεί με μια βιντάζ Πόρσε, προσελκύοντας νεαρές, και όχι απαραίτητα ενήλικες κοπέλες, ξοδεύοντας το χρόνο του στο να κρίνει τη συμπεριφορά των άλλων, όταν ο ίδιος δεν κάνει ένα βήμα πίσω, για να κατανοήσει τα δικά του χάλια... Ο Χανκ αφήνεται στη μοίρα του· αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάρα του.

Επικίνδυνα μυστικά

Οσο για τη μεγαλοδικηγόρο Πάτι Χιουζ της Κλόουζ, η μοίρα είναι κάτι που έχει χαράξει η ίδια για τον εαυτό της. Και αυτό είναι που την τρώει καθημερινά. Μπορεί να είναι αδίστακτη, να κρύβει πολλούς άσους στο μανίκι της, αλλά κρύβει άλλα τόσα μυστικά στο παρελθόν της.

Και ενώ τα υπερβολικά σιδερωμένα πουκάμισά της δεν είναι το μόνο χαρακτηριστικό της που θυμίζει άνδρα, προκαλώντας το φόβο και τον τρόμο τόσο των αντιπάλων της όσο και των δικών της ανθρώπων, η Πάτι φοβάται πολύ και κλαίει ακόμα πιο πολύ, ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες.

Σε αντίθεση με τον Ντέξτερ ή τον Χανκ, την κατατρύχουν τύψεις, και αυτή είναι ίσως η πραγματική της σκοτεινή πλευρά, αλλά και αυτό είναι που την κάνει πιο ανθρώπινη, πιο αληθινή...