ΟΛΑ ΟΣΑ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ 7Η ΤΕΧΝΗ.
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΝΕΑ - REVIEWS TAINIΩΝ, ΤRAILERS, POSTERS, ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΚΑΙ ΤΙ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ΝΕΕΣ KΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ ΣΕ DVD & ΣΕ BLURAY, ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ, TEXNOΛΟΓΙΚΑ ΝΕΑ, ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΝ !!
Further technical details are still unknown, though the sets will contain the following supplements:
In-depth exploration of the film with James Cameron
Documentary footage produced by National Geographic with James
Cameron that brings the world's leading RMS Titanic experts together to
discuss why and how the ship sank
Η σκοτεινιά κι ο ζόφος ταιριάζουν απόλυτα στην ιστορία της
μαυρομαλλούσας με τα κόκκινα χείλια, η οποία για πρώτη φορά υποβάλλεται
σε τόσες ανατροπές. Υπάρχουν φορές που τα μεταλλαγμένα κάνουν καλό.
Οση ατμόσφαιρα λείπει από τον κόσμο του Έντγκαρ Άλαν Πόε στο «Κοράκι»,
έχει βρει το χώρο της στη «Χιονάτη και τον κυνηγό», μια ωραιότατη
μεταφορά του κλασικού παραμυθιού. Αν δεν έχετε δει χιλιάδες φορές την
«Casablanca» μπορείτε να την ξαναδείτε σε θερινό, μόλις τρία χρόνια μετά
την τελευταία της επανέκδοση στη χώρα μας. Αλλιώς, το «Key Largo»
προσφέρει μια πιο σπάνια, λιγότερο δυνατή όμως ταινία από τα παλιά.
Η Χιονάτη και ο κυνηγός / Snow White and the Huntsman
Του Ρούπερτ Σάντερς. Περιπέτεια, 2012, ΗΠΑ. 2 ώρες και 7 λεπτά. Με τους: Σαρλίζ Θέρον, Κρίστεν Στιούαρτ, Κρις Χέμσγουορθ
Στον αντίποδα του «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου» αυτή εδώ η Χιονάτη είναι
σκοτεινή, απειλητική, μεσαιωνική. Έχει την Σαρλίζ Θέρον στο ρόλο της
κακιάς μάγισσας, η οποία παρά τη μάλλον τραβηγμένη ερμηνεία της,
δημιουργεί μία γυναίκα σχεδόν φεμινίστρια, με παρελθόν και τραύματα -
και φυσικά αστείρευτο μένος. Έχει επίσης την Κρίστεν Στιούαρτ στο ρόλο
της Χιονάτης, η οποία για ακόμη μια φορά βρίσκεται ανάμεσα σε δυο
άντρες, τον Κυνηγό (Χέμσγουορθ) που δεν τη σκοτώνει αλλά την ακολουθεί
στο ταξίδι της και τον Γουίλιαμ (Σαμ Κλάφλιν) με τον οποίο μεγάλωσαν
μαζί.
Και για ακόμη μια φορά περιφέρεται υποφέροντας από ένα ανείπωτο
μαρτύριο γαστρεντερίτιδας που κάνει τα φρύδια της να σουφρώνουν, το
χείλι της να τρεμοπαίζει και τα μάτια της να θολώνουν στα όρια του
πόνου.
Η ταινία έχει επίσης εφέ με γούστο και φαντασία, αρκετές
ανατροπές στη βασική ιστορία ώστε να σε κρατάει ξύπνια, μια παράξενη
ομάδα νάνων που τους υποδύονται κανονικοί ηθοποιοί (προκαλώντας φυσικά
τις ανάλογες, δίκαιες αντιδράσεις), μαυρίλα, μαγεία, ξωτικά και επιρροές
από «Εξκάλιμπερ», «Γουίλοου», «Άρχοντα των δαχτυλιδιών» ακόμα και «Game
of Thrones». Και, παρεμπιπτόντως, όλο αυτό λειτουργεί ρολόι. Ένα
παραμύθι για τα ‘10s.
Το κοράκι / The Raven
Του Τζέιμς ΜακΤιγκ. Μυστηρίου, 2012, ΗΠΑ/Ουγγαρία/Ισπανία. 1 ώρα και 50
λεπτά. Με τους: Τζον Κιούζακ, Άλις Ίβ, Λουκ Έβανς, Μπρένταν Γκλίσον
Για μια ταινία εμπνευσμένη από τον χαρακτήρα και τα κείμενα του Έντγκαρ
Άλαν Πόε, το «Κοράκι» δεν αποπνέει ούτε στάλα από την παγωμένη, σκοτεινή
ατμόσφαιρα του έργου του. Πατώντας πάνω στο μυστήριο που τυλίγει τις
τελευταίες μέρες του Πόε πριν τον ξαφνικό θάνατό του, η ταινία
παρουσιάζει έναν δολοφόνο που αντιγράφει τις τελετουργίες από τις
ιστορίες του συγγραφέα και - ω, φρίκη - απαγάγει την αγαπημένη του Έμιλυ
(η Άλις Ιβ από το «Δεν είναι για τα μούτρα σου») για να επισπεύσει τις
καταστάσεις και να ανεβάσει την ένταση. Το βασικό, απλό αφηγηματικό νήμα
δε βοηθά ιδιαίτερα τον σκηνοθέτη Τζέιμς ΜακΤιγκ («V for Vendetta»), ο
οποίος έχει και το επιπλέον εμπόδιο του πρωταγωνιστή Τζον Κιούζακ - που
έχει αφήσει προ πολλού πίσω του τα μεγαλεία του «Say anything» και του
«High Fidelity» και απλά φαίνεται πως δυσκολεύεται ακόμα και να μιλήσει.
Την άμοιρη την Άναμπελ Λι.
Επικίνδυνη σιωπή / The Whistleblower
Της Λαρίσα Κοντράτσκι. Δραματική, 2010, Γερμανία/Καναδάς. 1 ώρα και 52
λεπτά. Με τους: Ρέιτσελ Βάις, Μόνικα Μπελούτσι, Βανέσα Ρεντγκρέιβ,
Ντέιβιντ Στράδερν
Casablanca
Του Μάικλ Κέρτις. Δραματική, 1942, ΗΠΑ. 1 ώρα και 42 λεπτά. Με τους: Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Ινγκριντ Μπέργμαν, Κλοντ Ρέινς
Οσες φορές και να δεις τη «Casablanca», πάντα θα βρεις κάτι για να σου
αρέσει. Προσωπικά τη βρήκα χαριτωμένη, τρυφερή και πολυεπίπεδη. Ξέρετε
τώρα, με το ρομαντισμό του «Αγόρι ερωτεύεται κορίτσι. Κορίτσι πατάει την
καρδιά του. Αλλά θα έχουν για πάντα το Παρίσι». Και την γλυκόπικρη
νοσταλγικότητα του Ντούλι Γουίλσον καθώς τραγουδά το «As time goes by»,
ενώ γύρω τους μαίνεται ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Και τον ηρωισμό στον
αέρα, με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ να θυσιάζει την αγάπη του στο βωμό της
ιδεολογίας, αλλά να κερδίζει έναν φίλο. Η ταινία έχει περάσει ήδη στην
σφαίρα των κλασικών οπότε οι όποιες επικρίσεις είναι μάλλον περιττές
Key Largo
Του Τζον Χιούστον. Δραματική, 1948, ΗΠΑ. 1 ώρα και 40 λεπτά. Με τους:
Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Λόρεν Μπακόλ, Έντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον, Λάιονελ
Μπάριμορ
Αν και έχει περάσει στο πάνθεον του κλασικού, το “Key Largo” είναι μια
από τις λιγότερο εντυπωσιακές ταινίες του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ - και του
Τζον Χιούστον. Βασισμένο σε θεατρικό, ακολουθεί τον μοναχικό απόστρατο
Μπόγκαρτ καθώς πέφτει σε ομηρεία μαζί με τον πατέρα και την γυναίκα του
νεκρού καλύτερου φίλου του και στρατιώτη, από μια ομάδα γκάνγκστερ.
Χωρίς ροή, με πολύ έντονα πλέον τα μελοδραματικά στοιχεία, και την πάντα
αποσυντονιστική εμφάνιση της άνευρης Λόρεν Μπακόλ, το “Key Largo” δεν
πωρώνει, αλλά βλέπεται μια χαρά σε θερινό.
4Ever
Του Γιώργου Πυρπασόπουλου. Δραματική, 2012, Ελλάδα. 1 ώρα και 13 λεπτά. Με τους: Γιώργο Πυρπασόπουλο, Μόνικα ΜακΣέιν
Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος σκηνοθετεί για πρώτη φορά και κρατά τον
πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ταινία που βασίζεται στο ομότιτλο έργο του
Γιώργου Ηλιόπουλου, για ένα ανεξέλεγκτο βράδι που θα αλλάξει για πάντα
τις ισορροπίες ενός παντρεμένου ζευγαριού.
DIRE STRAITS: «Communique»
Εννέα μήνες μετά την
πρωτοφανή επιτυχία του ομότιτλου debut album τους, οι Dire Straits
κυκλοφορούν το «Communique». Ήταν τo πρώτο LP που μπήκε ποτέ στα
γερμανικά charts, φτάνοντας στο No. 1 την πρώτη βδομάδα κυκλοφορίας του.
Παρέμεινε τριάντα βδομάδες στα charts της Αγγλίας, όπου έγινε χρυσό,
πούλησε 8 εκατ. αντίτυπα διεθνώς, και είναι το album που καθιέρωσε τους
Dire Straits ως μια από τις μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών. 9
μοναδικά τραγούδια κρυστάλλινης διαύγειας κι έντονης ενδοσκόπησης,
γραμμένα από τον Mark Knopfler, ανεπανάληπτα κιθαριστικά σόλο, αμέτρητες
sold out συναυλίες πριν καλά - καλά ανακοινωθούν, τεράστια δημοσιότητα
και κυρίως απίστευτη μουσική, «κόντρα στο ρεύμα». Αυτό είναι το
«Communique».
Το βραβευμένο άλλωστε, από το περιοδικό NME, εξώφυλλό του
τα λέει όλα, από μόνο του. Πάνω σ' ένα κλειστό φάκελο, «πεταμένο στο
πέλαγος», μια μοναχική φιγούρα διασχίζει την παραλία…
Η ταινία «Αγάπη» του Αυστριακού σκηνοθέτη
Μίχαελ Χάνεκε, με πρωταγωνιστές τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν, την Εμμανουέλ
Ριβά και την Ιζαμπέλ Ιπέρ, κέρδισε την Κυριακή τον Χρυσό Φοίνικα του
65ου Φεστιβάλ των Καννών.
Η ταινία Amour πραγματεύεται τη σχέση μεταξύ δύο ηλικιωμένων,
από την ημέρα που η γυναίκα παθαίνει εγκεφαλικό και χρειάζεται τη
φροντίδα του συζύγου και τις επισκέψεις της κόρης της. Μια δυνατή και
συγκινητική ταινία, που καταχειροκροτήθηκε στις Κάννες, η «Αγάπη»
αποτελεί έναν ύμνο στην αφοσίωση των συντρόφων στα καλά και τα κακά της
ζωής.
Ο Χάνεκε είχε κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα και το 2009 με την ταινία του «Η Λευκή Κορδέλα».
Το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ κέρδισε ο Ιταλός Ματέο Γκαρόνε με την σάτιρα «Πραγματικότητα» (Reality),
γύρω από έναν άντρα που κάνει ότι μπορεί για να πάρει μέρος σε ένα
ριάλιτι, ενώ ο Κεν Λόουτς παρέλαβε το Βραβείο της Επιτροπής για την
«οινοπνευματώδη» ταινία του «Το μερίδιο του Αγγέλου» (The Angel's Share).
Βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στον Δανό Μαντς Μίκελσεν για το «Κυνήγι» (The Hunt) του Τόμας Βίντερμπεργκ, όπου υποδύεται έναν δάσκαλο νηπιαγωγείου που κατηγορείται άδικα για κακοποίηση ενός μικρού κοριτσιού
Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας από κοινού στην Κριστίνα Φλίτιρ
και την Κοσμίνα Στράταν για ταινία «Πέρα από τους λόφους» (Beyond the Hills) του Πολωνού Κρίστιαν Μουντζίου, στην οποία η φιλία δύο κοριτσιών δοκιμάζεται σε ένα ορθόδοξο μοναστήρι.
Στον Αργεντινό Κάρλος Ρεϊγκάδας απονεμήθηκε το βραβείο σκηνοθεσίας
για την ταινία του «Post Tenebras Lux», ένα δοσμένο με λυρικές, συχνά
σουρεαλιστικές εικόνες, σχόλιο γύρω από τα αδιέξοδα μιας αστικής
κοινωνίας.
Τέλος, το βραβείο της «Χρυσής Κάμερας», που απονέμεται σε πρώτο έργο,
επιλεγμένο από όλα τα τμήματα του φεστιβάλ, κέρδισε η ήδη βραβευμένη
και στα παράλληλα τμήματα ταινία «Τα ζώα του Άγριου Νότου» του Μπεν
Ζεϊτλιν.
Τη φετινή κριτική επιτροπή αποτέλεσαν ο Ιταλός σκηνοθέτης Νάνι Μορέτι
(πρόεδρος), οι σκηνοθέτες Αλεξάντερ Πέιν, Αντρέα Αρνολντ, Χίαμ Αμπάς
και Ραούλ Πεκ, οι ηθοποιοί Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Νταϊάν Κρούγκερ και
Εμανουέλ Ντεβός και ο σχεδιαστής μόδας Ζαν-Πολ Γκολτιέ.
Word is they'll be getting a 3-part tv prequel to answer the question How did the Nazis end up on the dark side of the moon, and what happened when they had returned to the Earth? and a sequel to continue the story.
Η Σουηδία και το τραγούδι Euphoria, που ερμήνευσε η Λορίν,
ξεχώρισαν στον 57ο διαγωνισμό της Eurovision που πραγματοποιήθηκε το
βράδυ το Σαββάτου στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν.
Η Ελλάδα και η Ελευθερία Ελευθερίου με το τραγούδι Aphrodisiac απέσπασαν 64 βαθμούς και κατέλαβαν την 17η θέση, ενώ η Κύπρος και η Ήβη Αδάμου με το La La Love πήραν 65 βαθμούς και βρέθηκαν στην 16η θέση.
Η Ελευθερία Ελευθερίου ψηφίστηκε από 15 χώρες σε σύνολο 42: Κύπρος,
Αλβανία, Ουκρανία, Βέλγιο, Τουρκία, Βοσνία Ερζεγοβίνη, Ρωσία, Βουλγαρία,
Γερμανία, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Σερβία, Ρουμανία, Μολδαβία, Ισραήλ
Η νίκη της Σουηδίας ήταν συντριπτική με 372 πόντους. Ακολουθούν με
μεγάλη διαφορά η Ρωσία και η Σερβία με 259 και 214 πόντους αντίστοιχα.
Το τραγούδι της 28χρονης Σουηδής τραγουδίστριας με την
μαροκινή-βερβερική καταγωγή, ήταν φαβορί στα στοιχήματα πριν από το
διαγωνισμό.
Η Ρωσία συμμετείχε με ένα γκρουπ από έξι ...γιαγιάδες, τις
Buranovskiye Babushki, ενδυναμώνοντας την αδύναμη χορεογραφία τους στο
«Party for Everybody» με έναν παραδοσιακό φούρνο...
Στον τελικό του Σαββάτου συμμετείχαν συνολικά 26 χώρες. Τόσο η Ελλάδα
όσο και η Κύπρος πήραν το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό στον
ημιτελικό της 23ης Μαΐου.
Στον τελικό ψήφισαν και οι 42 χώρες που συμμετείχαν στο διαγωνισμό,
ανεξάρτητα από το αν προκρίθηκαν ή όχι στον τελικό. Η βαθμολογία κάθε
χώρας προέκυψε από την τηλεψηφοφορία του κοινού και από Κριτική
Επιτροπή, σε ποσοστό 50-50.
Η Αντριάνα Μαγγανιά ανακοίνωσε από την Αθήνα τη βαθμολογία που έδωσε η
Ελλάδα στους συμμετέχοντες του τελικού, με τους 12 βαθμούς να πηγαίνουν
στην Κύπρο.
Το Cosmopolis του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ ήταν, ίσως, η πιο
πολυαναμενόμενη ταινία των Καννών. Αφορά έναν πλούσιο νεαρό που μπαίνει
σε μια λιμουζίνα για να πάει για... κούρεμα. Αυτό που ακολουθεί είναι
μια σειρά παράδοξων συναντήσεων, πυροβολισμών, σεξ και βίας. Για πολλούς
η ταινία αυτή ήταν η επιστροφή του Κρόνενμπεργκ στο σκοτεινό παρελθόν
του. Για άλλους επρόκειτο για μια όχι και τόσο επιτυχημένη επιστροφή. Ο
σκηνοθέτης βρέθηκε στις Κάννες, μαζί με τον πρωταγωνιστή Ρόμπερτ
Πάτινσον και μίλησαν για το τέλος του κόσμου, τον καπιταλισμό και τα...
βαμπίρ.
«Τα τελευταία 22 λεπτά της ταινίας είναι σαν θεατρικό. Είναι σαν να
περιέχει η ταινία μια μικρού μήκους ταινία μέσα της. Η κάμερα έρχεται
πιο κοντά, μετά απομακρύνεται από τον ηθοποιό. Για μένα, η ουσία του
σινεμά είναι ένα ανθρώπινο πρόσωπο που μιλά» δήλωσε ο σκηνοθέτης,
παρουσιάζοντας τη νέα του ταινία.
«Είναι πολύ εύκολο να πει κανείς ότι ο χαρακτήρας που ερμηνεύει ο
Ρόμπερτ, είναι ένα είδος βαμπίρ που ρουφά το αίμα της Γουόλ Στριτ. Αλλά
ένας ηθοποιός δεν μπορεί να παίξει κάτι αφηρημένο. Είναι πραγματικός
χαρακτήρας με παρελθόν. Το Cosmopolis επαναφέρει το φάντασμα του
καπιταλισμού. Αναφερόμαστε στο μανιφέστο του Καρλ Μαρξ» πρόσθεσε ο
Κρόνενμπεργκ.
Ο νεαρός πρωταγωνιστής του Twilight προσπαθεί να ερμηνεύσει πιο
απαιτητικούς ρόλους και δεν έκρυψε τη χαρά του για τη συνεργασία του με
τον σπουδαίο Καναδό σκηνοθέτη.
«Συνήθως οι κινηματογραφιστές μάς κάνουν συνεχώς ερωτήσεις και
εξαντλούνται. Ο Ντέιβιντ μάς ακούει. Προσέχει τα πάντα. Πρέπει να είναι
κανείς πολύ προσεκτικός όταν γυρίζει ταινία μαζί του!» δήλωσε ο νεαρός
ηθοποιός, ο οποίος βρίσκεται εδώ και λίγες ημέρες στις Κάννες για να
στηρίξει την σύντροφό του, Κρίστεν Στούαρτ, η οποία πρωταγωνιστεί στο On
the Road.
«(Πριν τα γυρίσματα) πέρασα 15 ημέρες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου,
ανησυχώντας, δεν ήξερα πια τι έκανα. Λίγο πριν τρελαθώ, πήγα στον
Ντέιβιντ για να μιλήσουμε για την ταινία. Μου είπε: Ας ξεκινήσουμε και
βλέπουμε!» πρόσθεσε ο νεαρός ηθοποιός.
Παρών στη συνέντευξη Τύπου ήταν και ο συγγραφέας του βιβλίου στο οποίο βασίζεται η ταινία, Ντον Ντε Λίλο.
Ο ίδιος δήλωσε ότι έμπνευσή του για την ταινία δεν ήταν η νέα χιλιετία.
«Ήταν μια εικόνα. Στους δρόμους της Νέας Υόρκης παρατηρούσε κανείς το
φαινόμενο της λευκής λιμουζίνας: τεράστιες λευκές λιμουζίνες
συνωστίζονταν στο κέντρο του Μανχάταν. Μετά από λίγο συνήθιζες το θέαμα.
Για μένα, όμως, ήταν ενδιαφέρον να χαζεύω τις άβολες λιμουζίνες να
προσπαθούν για ώρα να στρίψουν και να εμποδίζουν την κίνηση. Η ιδέα που
μου ήρθε ήταν να γράψω μια ιστορία για έναν άνθρωπο σε μία τέτοια
λιμουζίνα. Δεν σκέφτηκα το τέλος του κόσμου».
«Εγώ δεν ένιωσα ποτέ ότι αυτή η ιστορία είναι απαισιόδοξη» συμπληρώνει ο Ρόμπερτ Πάτινσον.
«Τη βρήκα ελπιδοφόρα. Κάποιος δημοσιογράφος με ρώτησε αν αφορά το τέλος
του κόσμου. Μπορεί. Αλλά υπάρχει ελπίδα αν τελειώνει ο κόσμος,
τουλάχιστον έτσι όπως τον ξέρουμε. Αν τελειώνει αυτός ο κόσμος που δεν
βγάζει πια κανένα νόημα – ο κόσμος της εξουσίας, της οικονομίας, του
καπιταλισμού (υπάρχει ελπίδα). Αυτός ο κόσμος χρειάζεται κάθαρση,
εξυγίανση, αναγέννηση» δήλωσε.
Ενα συγκρότημα ιδιαίτερα αγαπητό στο ελληνικό κοινό, με μεγάλες
διεθνείς επιτυχίες, οι «Evanescence», θα βρεθούν πολύ σύντομα στη χώρα
μας προκειμένου να δώσουν μία συναυλία στις 20 Ιουνίου, στο Θέατρο
Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», στον Βύρωνα.
Η ζωντανή αυτή εμφάνιση
του συγκροτήματος, το οποίο θα παρουσιαστεί με τη νέα του σύνθεση,
πραγματοποιείται στο πλαίσιο της παγκόσμιας περιοδείας του.
Οι
«Evanescence» δημιουργήθηκαν το 1995 με βασικό πυρήνα την τραγουδίστρια
Amy Lee και τον κιθαρίστα Ben Moody. Οι τεράστιες μουσικές τους
ικανότητες διαφάνηκαν από το πρώτο τους κιόλας άλμπουμ που κυκλοφόρησε
το 2003 με τίτλο «Fallen» το οποίο πούλησε 25 εκατομμύρια αντίτυπα και
απέσπασε δύο βραβεία Γκράμι. Τα τραγούδια τους «Bring me to Life», «My
Immortal», «Going Under» και «Call me when you 're sober» έγιναν
παγκόσμιες επιτυχίες και συνεχίζουν μέχρι σήμερα, χρόνια αργότερα, να
ακούγονται, με τον ίδιο ενθουσιασμό. Ανοδική πορεία
Η ανοδική πορεία συνεχίστηκε με την κυκλοφορία, το 2004, του πρώτου
λάιβ άλμπουμ τους που είχε τίτλο «Anywhere But Home» και πούλησε
περισσότερα από 1 εκ. αντίτυπα παγκοσμίως. Οι «Evanescence» ήταν πλέον
ένα από τα δημοφιλέστερα νέα συγκροτήματα της παγκόσμιας μουσικής
σκηνής. Ακολούθησε, το 2006, το δεύτερο στούντιο άλμπουμ τους με τίτλο
«The Open Door» και μία ιδιαίτερα επιτυχημένη παγκόσμια περιοδεία.
Κάπου εκεί όμως ήρθε η ανάγκη για μια ανάπαυλα.
Το συγκρότημα αποσύρθηκε για ένα διάστημα. Εκείνη την περίοδο αποχώρησε
ο κιθαρίστας Ben Moοdy και έγιναν αρκετές αλλαγές μελών μέχρι να
καταλήξουν στη σημερινή τους σύνθεση.
Το 2011 οι «Evanescence» επανεμφανίστηκαν στη δισκογραφία με ένα νέο άλμπουμ το οποίο έχει τίτλο το όνομά τους.
Οι ίδιοι το θεωρούν ως το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους. Γι' αυτό και αποφάσισαν να επιστρέψουν και στη σκηνή. «ΞΑΝΑ ΜΑΖΙ»
«Αυτές οι στιγμές με τους θαυμαστές μας είναι σαν μια οικογενειακή
μάζωξη! Είμαστε τόσο ευτυχισμένοι που θα βρεθούμε ξανά μαζί» αναφέρει
χαρακτηριστικά η Amy Lee.