Μεγάλο επίτευγμα της ταινίας η πεισματική άρνησή της στις υπερβολές, στις κραυγές, ακόμη και στο αίμα. Για την ακρίβεια, το ελάχιστο αίμα που χύνεται (και μάλιστα από ατύχημα) είναι αρκετό για να τονιστεί το εύρος του μίσους που μαστίζει Ισραηλινούς και Παλαιστινίους: ο θάνατος του αδελφού της κοπέλας, γεγονός που αναγκάζει τους δύο εραστές να απομακρυνθούν ο ένας από τον άλλο, βγάζει στην επιφάνεια κρυμμένα μίση. Ολα αυτά με φόντο το συνεργείο αυτοκινήτων του πατέρα της (στο οποίο ο Αραβας εργαζόταν) και δυο τρία εσωτερικά σπιτιών στην Τζάφα του Ισραήλ.
Με άλλα λόγια, ωραίο σινεμά από το τίποτε. Μια καλή ιστορία, τρεις τέσσερις εξαιρετικοί ηθοποιοί (ανάμεσά τους η ισραηλινή σταρ Ρονίτ Ελκαμπέτζ, θαυμάσια στον ρόλο της σνομπ μάνας της κοπέλας) είναι αρκετό υλικό για μια σημαντική ταινίαστην ουσία ένα απλό στη σύλληψή του οικογενειακό δράμα, το οποίο όμως στα χέρια της Γεντάγια μετατρέπεται σε ισχυρό πολιτικοποιημένο σχόλιο με στόχο να αναδείξει τη σημασία της συμφιλίωσης και της ελπίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου